CONGREGATION

FOR THE CAUSES OF SAINTS

VALENTINA

BEATIFICATION OR DECLARATION OF MARTYDOM of the Servant of God

Juan Maria de la Cruz (in the world: Mariano García Méndez)

Priest of the Congregation of Priests of the Sacred Heart of Jesus (1891-1936)

Decree of Martyrdom

English - Italian - French - Spanish - Portuguese - Latin




"Happy is the lot of the one who sheds his blood for our Lord!" Thus the Servant of God, Juan Maria de la Cruz García Méndez, a member of the Congregation of Priests of the Sacred Heart of Jesus indicated his ardent longing while in 1936 in Spain his homeland a civil war was going on as well as a persecution against the Catholic Church and especially against its ministers.

Born on 25 September in the year 1891 in the town of Sant Esteban de los Patos (Province of Avila), the Servant of God was baptized on the 27th following and was called Mariano. He was the eldest of 15 children of a family of farmers rich in faith and a most lively religious practice.

A religious vocation soon took root in the soul of the young Mariano who attended the diocesan seminary at Avila from 1903 on; he completed his studies and exemplary formation with priestly ordination on 18 March, 1916.

He was made parish priest of Hernansancho and immediately showed signs of a priestly life that was intensely eucharistic and Marian and of apostolic zeal that can be defined heroic. The people venerated him as a saint. He, however, manifested that he had an irresistible yearning for religious life. The bishop sent him to fulfill the ministry of chaplain at the novitiate of the Brothers of Christian Schools in a town called Nanclares de Oca. Shortly thereafter the Servant of God earnestly begged his bishop to leave and to enter the Carmelites at Larrea Amorebieta (in Vizcaya). Received as a novice on 2 September, 1922, he received the name Juan Maria de la Cruz which ever after remained dear to him.

Due to weak health he was led to leave Carmel and return to his diocese of Avila once again taking up parish ministry; but only for a brief while because he always felt a lively desire for the religious life. In 1925 he was accepted by the Priests of the Sacred Heart of Jesus in the town of Novelda (province of Alicante) and on 31 october, 1926 on the Solemnity of Christ the King he made his first vows with the name Juan Maria de la Cruz.

Thus, he embraced that "profession of love, oblation, and reparation" which is proper to the Congregation of Priests of the Sacred Heart of Jesus founded in 1878 at Saint Quentin in France by the Venerable Servant of God, Fr. Leo Dehon and by living this vocation of a Priest of the Sacred Heart he prepared himself for the offering of that supreme sacrifice which made him the first martyr of the Dehonian Congregation.

After he fulfilled his assignment at the Apostolic School at Puente la Reina (in Navarra) with humble fidelity as vocations promoter and fund raiser among benefactors from 1927 through 1936, when the civil war broke out he was sent to Valencia to seek refuge among his friends. When he had arrived at the city an unrepressed zeal led him to protest the burning of a church called "Santos Juanes" and the desecration done by seditious and communist soldiers. He was immediately apprehended and put into the jail called Modello di Valencia. The date was 23 July, 1936.

During the month in which he was incarcerated, the Servant of God was an example to all by his priestly and religious conduct, showing an indomitable courage in keeping with his character which affirmed: "The greatest reward would be to give one's life for Christ."

When he was summoned by prison authorities along with nine other fellow prisoners on the evening of 23 August, 1936 for departure, he went happily and without delay, almost jumping for joy, almost foreseeing that he would be taken to his martyrdom.

That night of 23 August he was shot along with nine others at a place called Silla, a short ways outside Valentia, and buried in a common tomb in the cemetery of that town.

When the civil war was over, it was possible to exhume the victims in 1940. The body of the servant of God was immediately identified because of his profession cross which he wore and because of the scapular of the Sacred Heart which was perforated by two bullet holes. He also had with him his small personal calendar book in which the Servant of God during the month he was in prison wrote down his daily schedule which he observed as a faithful priest of the Sacred Heart.

At present the Servant of God's remains rest in a sarcophagus located in the sacristy of the Apostolic School of Puente la Reina that was so dear to him.

Wherever the news of his death reached, there the unanimous feeling was that his death was truly a martyrdom.

The ordinary process, begun at Valentia in 1959 and concluded in 1960, proved that the entire life of the Servant of God was lived in ever greater spiritual ascent and whose generous sacrifice so ardently desired by him was the fullest consummation, making him like Christ the Redeemer as the Servant of God himself exclaimed: "Oh, that I could have the same death, namely to be persecuted and to die for Christ!"

The Congregation for the Causes of Saints approved the authority and validity of this process by decree on 1 October, 1993. Once the Positio had been completed, an inquiry was made whether the Servant of God truly died a martyr's death. After a favorable outcome, a special Congress of the Theological Consultors was held on 23 February 1999 and on 5 December, 2000 the Ordinary Session of the Cardinals and Bishops took place while the Cause was presented to them by His Excellency, Mons. Joseph Sebastian Laboa, titular Archbishop of Zarai.

The Supreme Pontiff John Paul II, informed of these matters by the Prefect whose signature is given below and obtaining and ratifying the votes of the Congregation for the Causes of Saints, ordered that the decree of martyrdom of the Servant of God be issued.

All this having been done, today at a meeting of the Prefect named below and the Presentor of the Cause and the Secretary of the Congregation and others who are usually asked to be present and witness, The Most Holy Father declared: "The martyrdom and the cause of the Servant of God Juan Maria de la Cruz (in the world: Mariano García Méndez) a priest of the Congregation of Priests of the Sacred Heart of Jesus and killed in 1936 has been established for the case and scope under consideration."

His Holiness desired that this decree be published according to Canon Law and placed in the Acts of the Congregation for the Causes of Saints.

Given at Rome, 18 December, 2000

+JOSEPH SARAIVA MARTINS
Tit. Archbishop of Tuburnica
Prefect

L. + S.

+EDWARD NOWAK
Tit. Archbishop of Luni
Secretary
 
 


C O N G R E G A Z I O N E delle CAUSE dei SANTI

V A L E N T I N A

BEATIFICAZIONE ossia DICHIARAZIONE del MARTIRIO

del Servo di Dio GIOVANNI MARIA della CROCE

(al sec.: Mariano García Méndez)

Sacerdote Congregazione dei Sacerdoti del S. Cuore di Gesù (1891-1936)


DECRETO sul MARTIRIO




"Felice colui che abbia la fortuna di versare il suo sangue per Nostro Signore!" Così il Servo di Dio Giovanni Maria della Croce García Méndez, della Congregazione dei Sacerdoti del S. Cuore di Gesù, esprimeva la sua ardente aspirazione mentre, nel 1936, infuriava nella sua patria, la Spagna, la guerra civile e l'aspra persecuzione contro la Chiesa cattolica e, in particolare, contro i suoi ministri.

Nato il 25 settembre 1891 a San Esteban de los Patos (in provincia di Avila), il Servo di Dio fu battezzato il 27 successivo con il nome di Mariano. Era il primo di quindici figli di una famiglia contadina, ricca di fede e di una pratica religiosa molto viva.

La vocazione al sacerdozio germogliò ben presto nell'animo del piccolo Mariano che, dal 1903, cominciò a frequentare il Seminario diocesano di Avila, coronando gli studi e una formazione esemplare con l'Ordinazione sacerdotale il 18 marzo 1916.

Designato parroco di Hernansancho, diede subito prova di una vita sacerdotale intensamente eucaristica e mariana e di uno zelo apostolico che venne definito eroico. Il popolo lo venerava come un santo.

Egli dichiarava, tuttavia, di provare una irresistibile inclinazione alla vita religiosa. Il suo Vescovo lo inviò a svolgere il ministero di cappellano nel noviziato dei Fratelli delle Scuole Cristiane a Nanclares de Oca. Ma il Servo di Dio, poco dopo, sollecitò dal suo Vescovo il permesso di lasciare la diocesi e di entrare tra i Carmelitani di Larrea Amorebieta (in Vizcaya). Ricevuto novizio il 2 settembre 1922, prese il nome che gli sarà sempre caro di Giovanni Maria della Croce.

Costretto, per la debole salute, ad abbandonare il Carmelo, rientrò nella sua diocesi di Avila, riprendendo il ministero parrocchiale. Ma per poco, sperimentando sempre il vivo desiderio della vita religiosa. Infatti, nel 1925, troverà accoglienza presso i Sacerdoti del Sacro Cuore di Gesù, a Novelda (nella provincia di Alicante) e il 31 ottobre 1926, nella solennità di Cristo Re, emise i primi voti con il nome di Giovanni Maria della Croce.

Abbracciava, così, quella "professione di amore, oblazione, riparazione" che caratterizza la Congregazione dei Sacerdoti del Sacro Cuore di Gesù, fondata dal Ven. p. Leone Dehon, nel 1878, a San Quintino, in Francia. Il Servo di Dio, vivendo questa vocazione di Sacerdote del Cuore di Gesù, si preparava a coronarla con il supremo sacrificio, che avrebbe fatto di lui il protomartire della Congregazione dehoniana.

Dopo aver svolto, con umile fedeltà, l'ufficio affidatogli nella Scuola Apostolica di Puente la Reina (in Navarra) del 1927 al 1936, come promotore delle vocazioni e questuante presso i benefattori, fu inviato, allo scoppio della guerra civile, a Valencia, per cercare rifugio presso persone amiche. Giunto in città, il suo zelo ardente e incontenibile lo spinse a protestare vivacemente di fronte all'incendio della chiesa dei Santos Juanes e alle profanazioni operate dai miliziani anarchici e comunisti. Subito arrestato, fu tradotto nel Carcere Modello di Valencia. Era il 23 luglio 1936.

Durante il mese di prigionia, il Servo di Dio edificò tutti con la condotta di sacerdote e religioso, dimostrando un coraggio indomabile, coerente a quanto aveva dichiarato: "Il miglior premio sarebbe di poter dare la vita per Cristo".

Infatti quando la sera del 23 agosto 1936, con altri nove compagni di prigionia, fu chiamato dai funzionari del carcere per essere portato via, andava svelto e felice, saltando di gioia, quasi prevedendo d'essere condotto al martirio.

La notte di quel 23 agosto 1936 venne fucilato, insieme agli altri nove, nella località di Silla, poco fuori Valencia, e sepolto nella fossa comune, nel cimitero del medesimo villaggio.

Quando, cessata la guerra civile, si poté procedere, nell'anno 1940, all'esumazione delle vittime, la salma del Servo di Dio fu subito individuata per la croce di professione religiosa che portava con sé e per lo scapolare del Sacro Cuore, trapassato da due colpi di fucile. Gli fu trovata indosso anche un'agendina personale, nella quale il Servo di Dio, durante il mese di prigionia, aveva segnato l'orario giornaliero che intendeva seguire da fedele Sacerdote del Sacro Cuore.

Ora il Servo di Dio riposa in un sarcofago posto nella sacrestia della Scuola Apostolica di Puente la Reina, che gli fu tanto cara.

Dovunque era giunta la notizia della sua morte, unanime fu la persuasione che il suo fu un vero martirio.

Il Processo Ordinario, iniziato a Valencia nel 1959 e concluso nel 1960, comprovò che tutta la vita del Servo di Dio si era svolta con una crescente ascensione spirituale, della quale il generoso sacrificio, da lui ardentemente desiderato, costituiva il coronamento, conformandolo pienamente al Cristo Redentore, come lo stesso Servo di Dio aveva dichiarato: "Oh! Abbia io la stessa sorte d'essere perseguitato e di morire per Cristo!"

La Congregazione delle Cause dei Santi, con decreto del 1° ottobre 1993, approvò l'autorità e validità del Processo; e, preparata la Positio, si esaminò la questione se la morte del Servo di Dio fosse vero martirio. A questo scopo, con esito favorevole, si tenne, il 23 febbraio 1999, il Congresso Peculiare dei Consultori Teologici e, il 5 dicembre 2000, la Sessione Ordinaria dei Padri Cardinali e Vescovi, essendo Ponente della Causa l'Ecc.mo Mons. Giuseppe Sebastiano Laboa, Arcivescovo titolare di Zarai.

Il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, informato di tutto questo dal sottoscritto Prefetto e accogliendo e ratificando i voti della Congregazione delle Cause dei Santi, diede ordine che fosse debitamente redatto il decreto sul martirio del Servo di Dio.

Essendo fatto questo, convocati nel giorno sotto indicato il sottoscritto Prefetto, insieme al Ponente della Causa, e a me Segretario della Congregazione, con gli altri abitualmente da convocare, tutti costoro presenti, il Beatissimo Padre dichiarò:

"È comprovato il martirio, e la sua causa, del Servo di Dio Giovanni Maria della Croce (al sec.: Mariano García Méndez), Sacerdote della Congregazione dei Sacerdoti del S. Cuore di Gesù, ucciso nell'anno 1936. Per il caso e lo scopo di cui si tratta".

Volle poi Sua Santità che questo decreto fosse canonicamente pubblicato e riportato negli atti della Congregazione delle Cause dei Santi.
 


Dato a Roma, il 18 dicembre A.D. 2000.

+GIUSEPPE SARAIVA MARTINS
Arciv. tit. di Tuburnica
Prefetto

L. + S.

+EDWARD NOWAK
Arciv. tit. di Luni
Segretario





C O N G R E G A T I O N des CAUSES des SAINTS

V A L E N T I N A

BEATIFICATION c'est-à-dire DECLARATION du MARTYRE

du Serviteur de Dieu JEAN MARIE de la CROIX (né: Mariano García Méndez)

Prêtre de la Congrégation des Prêtres du Sacré Cœur de Jésus (1891-1936)

 
 

DECRET sur le MARTYR




"Heureux celui qui aura le bonheur de verser son sang pour Notre Seigneur!" C'est ainsi que le Serviteur de Dieu Jean Marie de la Croix García Méndez, de la Congrégation des Prêtres du Sacré-Cœur de Jésus, exprimait son ardent désir tandis que, en 1936, se déchaînait en Espagne, son pays, la guerre civile et l'âpre persécution contre l'Eglise catholique et en particulier contre ses ministres.

Né le 25 septembre 1891 à San Esteban de los Patos (dans la Province de Avila), le Serviteur de Dieu a été baptisé le 27 du même mois sous le nom de Mariano. Il était le premier des quinze enfants d'une famille paysanne, riche de foi et d'une pratique religieuse très vivante.

La vocation au sacerdoce a germé très tôt dans l'âme du petit Mariano qui, dès 1903, a commencé à fréquenter le Séminaire diocésain d'Avila, couronnant ses études et une formation exemplaire par l'Ordination sacerdotale le 18 mars 1916.

Désigné curé de Hernansancho, il donné immédiatement la preuve d'une vie sacerdotale intensément eucharistique et mariale et d'un zèle apostolique qui a pu être défini comme héroïque. La population le vénérait comme un saint.

Il déclarait, cependant, d'éprouver une irrésistible inclination pour la vie religieuse. Son Evêque l'envoya remplir un Ministère d'aumônier au noviciat des Frères des Ecoles Chrétiennes à Nanclares de Oca. Mais, peu après, le Serviteur de Dieu sollicita de son Evêque la permission de laisser le diocèse et d'entrer chez les Carmes de Larrea Amorebieta (en Vizcaya). Reçu novice le 2 septembre 1922, il prit le nom qui lui sera toujours cher de Jean Marie de la Croix.

Contraint d'abandonner le Carmel,, à cause de sa santé débile, il rentre dans son diocèse d'Avila et reprant le ministère paroissial. Mais pour peu de temps, ressentant toujours le vif désir d'une vie religieuse. De fait, en 1925, il sera accueilli par les Prêtres du Sacré Cœur de Jésus, à Novelda (dans la Province de Alicante) et, le 31 octobre 1926, dans la solennité du Christ Roi, il émet ses premiers vœux avec le nom de Jean Marie de la Croix.

Il embrassait ainsi, cette "profession d'amour, d'oblation, de réparation" qui caractérisait la Congrégation des Prêtres du Sacré Cœur de Jésus, fondée par le Vénérable p. Léon Dehon, en 1878, a Saint Quentin, en France. Le Serviteur de Dieu, vivant cette vocation de Prêtre du Cœur de Jésus, se préparait à la couronner par le suprême sacrifice qui fera de lui le protomartyre de la Congrégation déhonienne.

Après avoir rempli, avec une humble fidélité, le service qui lui avait été confié à l'Ecole Apostolique de Puente la Reina (en Navarra) de 1927 à 1936, comme promoteur des vocations et quêteur près des bienfaiteurs, il fut envoyé, en raison de la guerre civile, à Valencia, pour chercher refuge près de personnes amies. Arrivé dans la ville, son zèle ardent et incontenable le poussa à protester vivement devant l'incendie de l'Eglise des Santos Juanes et les profanations faites par les miliciens anarchiques et communistes. Immédiatement arrêté, il fut traduit dans la Prison Modèle de Valencia. C'était le 23 juillet 1936.

Durant son mois de prison, le Serviteur de Dieu édifia tout le monde autour de lui par sa conduite de prêtre et de religieux, démontrant un courage indomptable, en pleine cohérence avec ce qu'il avait déclaré: "Le plus grand prix serait de pouvoir donner la vie pour le Christ".

De fait, quand au soir du 23 août 1936, avec neuf de ses compagnons de prison, il fut appelé par les fonctionnaires de la cellule pour être emmené, il marchait rapidement et heureux, sautant de joie, comme s'il prévoyait d'être conduit au martyre.

La nuit de ce 23 août 1936 il fut fusillé, avec les neuf autres, dans la localité de Silla, un peu en dehors de Valencia, et enterré dans la fosse commune, dans le cimetière de ce même village.

Une fois la guerre civile terminée, quand il fut possible de procéder, en l'an 1940, à l'exhumation des victimes, le cadavre du Serviteur de Dieu fut immédiatement identifié par la croix de profession religieuse qu'il portait avec lui et par le scapulaire du Sacré-Cœur, transpercé de deux coups de fusil. On trouva sur lui un agenda personnel dans lequel le Serviteur de Dieu, durant son mois de captivité, avait annoté l'horaire quotidien qu'il voulait suivre comme Prêtre fidèle du Sacré-Coeur.

Maintenant le Serviteur de Dieu repose dans un sarcophage placé dans la sacristie de l'Ecole Apostolique de Puente la Reina, qu'il aimait tant.

Partout où était arrivée la nouvelle de sa mort, la conviction était unanime qu'il avait subi un véritable martyre.

Le Procès Ordinaire, commencé à Valencia en 1959 et terminé en 1960, confirma que toute la vie du Serviteur de Dieu s'était déroulée dans une ascension spirituelle croissante, de laquelle le généreux sacrifice, qu'il désirait si ardemment, constituait le couronnement, le rendant pleinement conforme au Christ Rédempteur, comme le Serviteur de Dieu lui-même avait déclaré: "Oh! Que j'ai moi aussi le même destin: être persécuté et mourir pour le Christ!"

La Congrégation des Causes des Saints, par un décret du 1er octobre 1993, a approuvé l'autorité et la validité du Procès; et, préparée la Positio, la question a été examinée de savoir si la mort du Serviteur de Dieu était un véritable martyre. Dans ce but, avec un résultat favorable, s'est tenu, le 23 février 1999, le Congrès Particulier des Consulteurs Théologiens et, le 5 décembre 2000, la Session Ordinaire des Pères Cardinaux et Evêques, agissant comme Ponant de la Cause Son Eminence Mgr Giuseppe Sebastiano Laboa, Archevêque titulaire de Zarai.

Il Souverain Pontife Jean Paul II, informé de tout par le soussigné Préfet et accueillant et ratifiant les vœux de la Congrégation pour les Causes des Saints, a donné l'ordre que soit dûment rédigé le décret sur le martyre du Serviteur de Dieu.

Ceci étant fait, convoqués au jour indiqué le Préfet soussigné, avec le Ponant de la Cause et moi, Secrétaire de la Congrégation, avec les autres ordinairement convoqués, tous ceux-ci présents, le Très Saint Père a déclaré:

"Ont été vérifiés le martyre et la cause du Serviteur de Dieu Jean Marie de la Croix (né: Mariano García Méndez), Prêtre de la Congrégation des Prêtres du Sacré Cœur de Jésus, tué en l'année 1936. Pour le cas et le but duquel il s'agit".

Sa Sainteté a voulu, ensuite, que ce décret soit canoniquement publié et reporté dans les actes de la Congrégation des Causes des Saints.

Donné à Rome, le 18 décembre A.D. 2000.

+ GIUSEPPE SARAIVA MARTINS
Archev. tit. de Tuburnica
Préfet

L. + S.

+EDWARD NOWAK
Archev. tit. de Luni
Secrétaire






 
 

DIOCESIS DE VALENCIA

ACERCA DE LA BEATIFICACIÓN O DECLARACIÓN DE MARTIRIO

DEL SIERVO DE DIOS

JUAN MARÍA DE LA CRUZ

( en el siglo: MARIANO GARCÍA MÉNDEZ) + 1936

 


DECRETO "ACERCA DEL MARTIRIO"
 
 

" ¡Feliz quien tenga la suerte de poder derramar su sangre por nuestro Señor!".

El Siervo de Dios Juan María de la Cruz García Méndez, miembro de la Congregación de los Sacerdotes del Sagrado Corazón de Jesús, expresaba así su ardiente deseo cuando en 1936, en España su patria, arreciaba la guerra civil y a la vez la persecución contra la Iglesia Católica, y sobre todo contra sus ministros.

Nacido el 25 de septiembre de 1891, en el pueblo de San Esteban de los Patos (Ávila), el Siervo de Dios fue bautizado a los dos días, el 27, con el nombre de Mariano.

Era el primero de los quince hijos de una familia de labradores, ricos en la fe y de una pràctica religiosa muy viva.

Pronto germinó la vocación religiosa en el ánimo del pequeño Mariano que, desde 1903 comenzó a frecuentar el Seminario diocesano de Ávila, concluyendo sus estudios y una ejemplar formación con la ordenación sacerdotal el 18 de marzo de 1916.

Designado párroco del pueblo Hernansancho, enseguida dio señales de una vida ardientemente eucarística y mariana, de entrega apostólica que se definió como heroica. El pueblo lo veneraba como a un santo. No obstante él afirmaba sentir una tendencia ineludible hacia la vida religiosa.

El Obispo le envió a ejercer el ministerio de capellán en el Noviciado del Instituto de los Hermanos de las Escuelas Cristianas que tenían en Nanclares de Oca. Poco después obtuvo de su Obispo el Siervo de Dios la facultad para dejar la diócesis y entrar en los Carmelitas en Larrea-Amorebieta (Vizcaya). Fue recibido como novicio el 2 de septiembre de 1922, tomando el nombre de Juan María de la Cruz, que siempre le fue tan querido.

A causa de su escasa salud le fue aconsejado que abandonara el Carmelo, y vuelto a su diócesis abulense, se reintegró en el ministerio parroquial; pero brevemente, porque se mantenía siempre vivo el deseo de la vida religiosa. Así, pues, en 1925 fue aceptado por los Sacerdotes del Sagrado Corazón de Jesús en la ciudad de Novelda (Alicante) y el día 31 de octubre de 1926, en la solemnidad de Cristo Rey, emitió sus primeros votos, con el nombre de Juan María de la Cruz.

Y así abrazaba "aquella profesión de amor, oblación y reparación". que es propia de la Congregación de los Sacerdotes del Sagrado Corazón de Jesús, fundada por el Venerable P. León Dehon en 1878 en San Quintín, en Francia. El Siervo de Dios viviendo esta vocación de Sacerdote-Oblato del Corazón de Jesús, se preparaba a completarla con el supremo sacrificio, que hace de él el primer mártir de la Congregación Dehoniana.

Después de haber realizado, humildemente y con fidelidad, la tarea que le fue encomendada en la Escuela Apostólica de Puente la Reina (Navarra), desde 1927 a 1936 de promotor vocacional y postulador entre los bienhechores, al comenzar la guerra civil fue enviado a Valencia, para que se refugiara entre personas amigas. Habiendo llegado a la ciudad, el celo incontenible le llevó a enfrentarse vehementemente contra el incendio de la iglesia de los Santos Juanes y a las profanaciones cometidas por los milicianos anarquistas y comunistas. Rápidamente fue detenido y conducido a la Cárcel Modelo de Valencia. Era el día 23 del mes de julio de 1936.

El mes que duró la prisión del Siervo de Dios fue un ejemplo para todos "por su comportamiento sacerdotal y religioso, manifestando una fuerza de ánimo indomable, coherente con cuanto había afirmado: "El mejor premio sería el poder dar la vida por Cristo". Allí, al anochecer del día 23 de agosto de 1936, con otros nueve compañeros, fue sacado de la cárcel por los funcionarios como si fuera a ser liberado, manifestándose alegre y contento, como si previera que iba a ser conducido al martirio.

En la noche de aquel 23 de agosto fue fusilado, juntamente con los otros nueve, en el pueblo de Silla, cerca de Valencia y sepultado en una fosa común en el cementerio de dicho lugar.

Concluida la guerra civil, en 1940 fue posible exhumar las víctimas. El cuerpo del Siervo de Dios fue reconocido inmediatamente porque llevaba consigo la Cruz de la Profesión religiosa y a causa del Escapulario del Sagrado Corazón, atravesado por dos agujeros de bala. Llevaba también consigo una agenda personal, en la que el Siervo de Dios durante el mes que estuvo en la cárcel, había anotado el horario de la jornada, que quería seguir como fiel Sacerdote del Corazón de Jesús.

El Siervo de Dios reposa ahora en un sepulcro colocado en la sacristía de la Escuela Apostólica, en Puente la Reina, que le había sido tan querida.

Dondequiera que se tuvo noticia de su muerte fue persuasión común que había sido un verdadero martirio.

El Proceso Ordinario que se inició en Valencia en 1959 y se concluyó en 1960 comprobó cómo toda la vida del Siervo de Dios había sido impulsada por un creciente progreso espiritual, de la que el generoso sacrificio, por él tan deseado, constituía la coronación, conformándolo plenamente a Cristo Redentor, como el mismo Siervo de Dios había declarado: "¡Oh, ojalá tuviera yo la misma suerte de ser perseguido y morir por Cristo!".

La autoridad y el valor de este Proceso ha sido aprobado por la Congregación de las Causas de los Santos, por el Decreto promulgado el día 1 de octubre de 1993.

En la Positio elaborada se pregunta sobre si la muerte del Siervo de Dios fue un verdadero martirio.Con feliz resultado, el 23 de febrero de 1999, se tuvo el Congreso Peculiar de los Consultores Teólogos y, el 5 de diciembre, la Sesión Ordinaria de los Padres Cardenales y Obispos, siendo el ponente de la Causa el Excmo. Sr. D. José Sebastián Laboa, Obispo titular Zaraïteno.

Acerca de todas estas cosas, habiéndoselas referido el abajo firmante Prefecto y siendo conocedor de ellas el Sumo Pontífice Juan Pablo II, acogiendo y ratificando los votos de la Congregación de las Causas de los Santos, mandó que el Decreto sobre el martirio de los Siervos de Dios se redactase con las debidas diligencias.

Después de haberse realizado todo esto, con fecha de hoy, habiendo sido convocados ante mí, Obispo Secretario de la Congregación, tanto el abajo firmante Prefecto y el Ponente de la Causa, y cuantos se convocan según costumbre, el Beatísimo Padre ha declarado a los presentes: Que consta el martirio del Siervo de Dios Juan María de la Cruz ( en el siglo Mariano García Méndez), Sacerdote de la Congregación de los Sacerdotes del Sagrado Corazón de Jesús, asesinado en 1936, y que se lleve término y a pleno éxito la Causa.

Su Santidad, además, ha dispuesto que este decreto sea de derecho publico y que sea escrito en las Actas de la Congregación de las Causas de los Santos.

Roma, 20 de diciembre A.D.2000

+ GIUSEPPE SARAIVA MARTINS
Arz. tit.Thuburnicense
Prefecto

L. + S.

+EDWARD NOWAK
Arz. tit. Lunensis
Secretario





CONGREGAÇÃO Da CAUSA DOS SANTOS

VALENTINA

BEATIFICAÇÃO, ou seja, DECLARAÇÃO de MARTÍRIO

do Servo de Deus JOÃO MARIA DA CRUZ

(no mundo: Mariano García Méndez)

Sacerdote Da Congregação dos sacerdotes do S. Coração de Jesus (1891-1936)

 
 

DECRETO sobre o MARTÍRIO




"Feliz aquele que tenha a sorte de derramar seu sangue por Nosso Senhor!" Assim o Servo de Deus João Maria da Cruz García Méndez, da Congregação dos Sacerdotes do Sagrado C. de Jesus, expressava sua ardente aspiração, enquanto, em 1936, sua pátria, a Espanha, era assolada pela guerra civil e pela feroz perseguição contra a Igreja Católica e, em especial, contra seus ministros.

Nascido a 25 de setembro de 1891 em San Esteban de los Patos (província de Ávila), o servo de Deus foi batizado no dia 27 com o nome de Mariano. Era o primeiro de quinze filhos de uma família muito fervorosa e praticante de camponeses.

A vocação ao sacerdócio brotou nele desde pequeno e já em 1903 passou a freqüentar o seminário diocesano de Ávila, coroando os estudos e uma formação exemplar com a ordenação sacerdotal a 18 de março de 1916.

Nomeado pároco de Hernansacho, deu logo provas de uma vida sacerdotal intensamente eucarística e Mariana, bem como de um zelo apostólico definido como heróico. O povo venerava-o como a um santo.

Ele dizia, porém, ter uma inclinação irresistível à vida religiosa. Seu bispo enviou-o a exercer o ministério de capelão do noviciado dos Irmãos das Escolas Cristãs em Nanclares de Oca. O Servo de Deus solicitou a seu bispo permissão para entrar nos carmelitas de Larrea Amorebieta (na Viscaya). Recebido como noviço a 2 de setembro de 1922, tomou o nome de João Maria da Cruz, nome que lhe será sempre caro.

Forçado a deixar o Carmelo devido à saúde precária, acabou voltando para a diocese de Ávila e ao trabalho paroquial. Continuava, contudo, a cultivar o desejo de ser religioso. Assim, em 1925 foi acolhido pelos sacerdotes do sagrado Coração de Jesus, em Novelda (província de Alicante), onde emitiu os primeiros votos a 31 de outubro de 1926, solenidade de Cristo Rei, sempre com o nome de João Maria da Cruz.

Abraçava, desta forma, a "profissão de amor, oblação e reparação" que caracteriza a Congregação dos os Sacerdotes do Sagrado Coração de Jesus, fundada pelo Vem. P. Leão Dehon, em 1878, em São Quintino, na França. O Servo de Deus, vivendo a vocação dos Sacerdotes do Sagrado Coração de Jesus, preparava-se a coroá-la com o supremo sacrifício, que haveria de torná-lo protomártir da Congregação dehoniana.

Depois de ter desempenhado com fidelidade o trabalho que lhe foi confiado na Escola Apostólica de Puente la Reina (em Navarra), de 1927 a 1936, como promotor vocacional e esmoleiro junto aos benfeitores, ao eclodir a guerra civil ele foi mandado a Valencia para procurar abrigo junto a amigos. Chegando à cidade, seu zelo ardente e incontido, fê-lo protestar contra uma queima na frente da Igreja dos santos João e contra a profanação praticada pelos milicianos anarquistas e comunistas. Foi logo preso e levado ao cárcere Modello de Valencia. Era 23 de julho de 1936.

Durante o mês que esteve na cadeia o Servo de Deus edificou a todos com sua conduta de sacerdote e religioso, demonstrando uma coragem indomável e coerente com aquilo que tinha dito: "O melhor prêmio seria poder dar a vida por Cristo".

Quando, na noite de 23 de agosto de 1936, junto com outros nove companheiros, foi levado da prisão, caminhava feliz, como prevendo ser levado ao martírio.

Na noite de 23 de agosto de 1936 foi fuzilado, junto com os outros nove, na localidade de Silla, um pouco fora de Valencia, e sepultado numa vala comum no cemitério daquele vilarejo.

Terminada a guerra civil e pôde-se fazer a exumação das vítimas, o corpo do Servo de Deus foi identificado pela cruz da profissão religiosa que levava consigo e pelo escapulário do Sagrado Coração, furado por duas balas de fuzil. Foi encontrada com ele uma pequena agenda na qual o Servo de Deus tinha anotado um horário diário que cumpria à risca como sacerdote do Sagrado Coração.

Agora o Servo de Deus repousa num sarcófago colocado na sacristia da escola apostólica de Puente la Reina, que lhe era tão cara.

A notícia de sua morte gerou em todos a certeza de tratar-se um verdadeiro martírio.

O processo ordinário, iniciado em Valencia, em 1959 e concluído em 1960, comprovou que toda a vida do Servo de Deus foi caracterizada por um contínuo crescimento espiritual, do qual o generoso sacrifício, por ele tão ardentemente desejado, foi o coroamento, conformando-o plenamente a Cristo Redentor, como o próprio Servo de Deus havia declarado: "Oh! Tenha eu a mesma sorte de ser perseguido e de morrer por Cristo".

A Congregação da Causa dos Santos, com o decreto de 1º de outubro de 1999, aprovou a autoridade e validade do processo e, preparada a Positio, examinou-se a questão se a morte do Servo de Deus foi verdadeiro martírio. A este fim, houve a 23 de fevereiro de 1999, com resultado favorável, o Congresso Peculiar dos Consultores Teológicos e, a 5 de dezembro de 2000, a Sessão Ordinária dos Padres Cardeais e Bispos, sendo Relator da Causa o Exmo. Dom Giuseppe Sebastiano Laboa, Arcebispo titular de Zarai.

O Sumo Pontífice João Paulo II, informado de tudo isto pelo abaixo-assinado Prefeito e acolhendo e ratificando os votos da Congregação da Causa dos Santos, deu ordem que fosse devidamente redigido o decreto sobre o martírio do Servo de Deus.

Tendo isto sido feito, convocados no dia abaixo indicado, o abaixo assinado Prefeito, junto com o Relator da Causa, e comigo, secretário da Congregação, e com os outros habitualmente convocados, estando todos estes presentes, o Beatíssimo Padre declarou:

"Fica comprovado o martírio, e sua causa, do Servo de Deus João Maria da Cruz (no mundo, Mariano García Méndez), Sacerdote da Congregação dos Sacerdotes do Sagrado Coração de Jesus, morto no ano de 1936. Para os devidos fins a que se destina."

Quis também Sua Santidade que este decreto fosse canonicamente publicado e anexado nos autos da Congregação da Causa dos Santos.

Dado em Roma a 18 de dezembro de 2000.

+GIUSEPPE SARAIVA MARTINS
Arc. tit. de Tiburnica
Prefeito

L. + S.

+EDWARD NOWAK
Arc. tit. De Luni
Secretário





C O N G R E G A T I O de CAUSIS SANCTORUM

 
 
 

V A L E N T I N A

BEATIFICATIONIS seu DECLARATIONIS MARTYRII

Servi Dei

IOANNIS MARIAE A CRUCE (in saec.: Mariani García Méndez)

Sacerdotis Congregationis Sacerdotum a S. Corde Iesu (1891-1936)


DECRETUM super MARTYRIO




Felix, qui sortem habet pro Domino Nostro sanguinem effundendi!". Ita Servus Dei Ioannes Maria a Cruce García Méndez, Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu sodalis, ardentem significavit appetitionem suam dum, anno 1936, in Hispania, patria eius, bellum civile saeviebat simulque contra Catholicam Ecclesiam persecutio, praesertim vero contra eius ministros.

Die 25 mensis Septembris ortus anno 1891 in oppido San Esteban de los Patos (in provincia Abulensi collocato), Servus Dei insequenti die 27 baptizatus est et Marianus appellatus. Primus erat ex quindecim filiis familiae agricolarum, fide divitis et vivissimo exercitio religioso.

Mature vocatio religiosa in animo parvuli Mariani germinavit, qui, ab anno 1903, frequentare coepit Seminarium dioecesanum Abulense, studia consummans et exemplarem formationem ordinatione sacerdotali die 18 mensis Martii anno 1916.

Loci Hernansancho parochus designatus, confestim signa dedit vitae sacerdotalis vehementer eucharisticae ac marialis atque ardoris apostolici, qui est heroicus definitus. Populus eum ut sanctum venerabatur. Is tamen affirmabat se ineluctabilem animadvertere ad vitam religiosam propensionem. Episcopus eum misit ad ministerium explicandum cappellani in novitiatu Instituti Fratrum Scholarum Christianarum in oppido collocati Nanclares de Oca. Sed paulo post Servus Dei ab Episcopo suo facultatem flagitavit dioecesim deserendi atque inter Carmelitas ingrediendi loci Larrea Amorebieta (in Vizcaya). Tamquam novitius receptus die 2 mensis Septembris anno 1922, nomen cepit Ioannem Mariam a Cruce, quod ei semper carum fuit.

Propter infirmam valetudinem inductus est ad Carmelum deserendum, et in suam dioecesim reversus Abulensem, ministerium paroeciale redintegravit; sed breviter, quoniam semper vivum experiebatur votum vitae religiosae. Namque anno 1925 acceptus est a Sacerdotibus a Sacro Corde Iesu in oppido Novelda (in provincia Lucentina posito) et die 31 mensis Octobris anno 1926, in sollemnitate Christi Regis, priora suscepit vota cum nomine Ioanne Maria a Cruce.

Ita "professionem illam amoris, oblationis, reparationis" est amplexus, quae propria est Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu, a Venerabili Servo Dei P. Leone Dehon conditae anno 1878 Augustae Viromanduorum in Gallia. Servus Dei, vivendo ex hac vocatione Sacerdotis Cordis Iesu, se praeparabat ad illam supremo sacrificio perficiendam, quod eum primum martyrum fecit Congregationis Dehonianae.

Post expletum, humili cum fidelitate, munus sibi commissum in Schola Apostolica loci Puente la Reina (in Navarra siti) ab anno 1927 ad annum 1936, nempe vocationum fautoris et rogatoris apud benefactores, exorto bello civili, Valentiam missus est, ut apud personas amicas refugium quaereret. Cum in urbem pervenisset, fervor irrefrenabilis eum adduxit ad vehementer arguendum incendium ecclesiae "Santos Juanes" dictae ac violationes a militianis seditiosis et communistis factas. Statim est comprehensus et in carcerem Exemplarem Valentinum ductus. Dies erat 23 mensis Iulii anni 1936.

Per mensem quo in custodia fuit Servus Dei suis sacerdotis et religiosi moribus exemplo fuit omnibus, animum estendens indomabilem, consentaneum cum eo, quod affirmaverat: "Optimum praemium est vitam pro Christ devovere".

Ubi enim vesperi diei 23 mensis Augusti anno 1936, cum aliis novem vinculorum sociis, a careceris potestatibus est arcessitus ut deportaretur, laetus et alacer ibat, gaudio exsiliens, quasi praevidens se ad martyrium adductum iri.

Nocte illius diei 23 mensis Augusti est plumbea glande transfossus una cum aliis novem in loco Silla, parum extra Valentiam, et in fossa communi sepultus, in eiusdem pagi coemeterio.

Cum, bello civili confecto, anno 1940, fieri potuit ut victimae eruerentur, Dei Servi corpus statim est agnitum propter Crucem professionis religiosae quam secum gerebat et propter vestem scapularem Sacri Cordis, duobus piroballistae ictibus transfixam. Secum habebat etiam commentariolum personale, in quo Servus Dei per mensem, quo est in custodia detentus, horarum indicem signaverat cotidianum, quod sequi in animo habebat tamquam fidelis Sacri Cordis Sacerdos.

Nunc Servus Dei in sarcophago requiescit collocato in sacrario Scholae Apostolicae loci Puente la Reina, quae tam cara ei fuerat.

Quolibet eius mortis nuntius pervenerat, ibi concors persuasio fuit eius martyrium verum fuisse.

Processus Ordinarius, Valentiae initus anno 1959 atque anno 1960 conclusus, probavit totam Servi Dei vitam actam esse maiore in dies spiritali ascensu, quem impensum sacrificium, ab eo vehementissime exoptatum, plene consummavit, illum Christo Redemptori similem reddens, sicut ipse Dei Servus declaraverat: "Oh, habeam et ego eandem mortem, videlicet ut vexer et moriar pro Christo!".

Huius Processus auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 1 mensis Octobris anno 1993 promulgatum. Positione confecta, inquisitum est an Servi Dei mors verum fuisset martyrium. Exitu cum prospero, die 23 mensis Februarii anno 1999 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris atque die 5 mensis Decembris anno 2000 habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iosepho Sebastiano Laboa, Archiepiscopo titulari Zaraïteno.

De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur.

Quod cum esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Ioannis Mariae a Cruce (in saec.: Mariani García Méndez), Sacerdotis Congregationis Sacerdotum a S. Corde Iesu, anno 1936 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur.

Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur.

Datum Romae, die 18 mensis Decembris A.D. 2000.

+GIUSEPPE SARAIVA MARTINS
Archiep. tit. Thuburnicensis
Praefectus

L. + S.

+EDWARD NOWAK
Archiep. tit. Lunensis
a Secretis