dehon-i-duchowosc-i-osoba-recker

Różnice

Różnice między wybraną wersją a wersją aktualną.

Odnośnik do tego porównania

Nowa wersja		 Poprzednia wersja
dehon-i-duchowosc-i-osoba-recker [2023/04/28 15:25] – utworzono zkhuberdehon-i-duchowosc-i-osoba-recker [2023/04/28 15:31] (aktualna) – zkhuber
Linia 353: Linia 353:
 "Wiele lat oddziela to, co było od tego, co jest obecnie. A przecież ciągle jeszcze tkwi w mej pamięci ten moment, gdy nasz śp. Założyciel, Ojciec Leon Dehon w 1912 roku w naszej kaplicy domu misyjnego w Sittard wręczał krzyże misyjne pierwszym misjonarzom udającym się do Kamerunu, i z rozpostartymi ramionami wołał do nich słowami Chrystusa: Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody. Były to płomienne słowa, które zapalily także inne serca do apostolskiej pracy. "Wiele lat oddziela to, co było od tego, co jest obecnie. A przecież ciągle jeszcze tkwi w mej pamięci ten moment, gdy nasz śp. Założyciel, Ojciec Leon Dehon w 1912 roku w naszej kaplicy domu misyjnego w Sittard wręczał krzyże misyjne pierwszym misjonarzom udającym się do Kamerunu, i z rozpostartymi ramionami wołał do nich słowami Chrystusa: Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody. Były to płomienne słowa, które zapalily także inne serca do apostolskiej pracy.
  
-Pierwsza ekspedycja prowadzona przez wypróbowanego misjonarza z Kongo, ks. Gerharda Lennartza, weszła na afrykańską ziemię 3 grudnia 1912 roku, w dzień św. Franciszka Ksawerego".<sup>69</sup> W latach 1924-25 ks. Lennartz był moim mistrzem nowicjatu w Fünfbrunnen. Jako nowicjusz wiedziałem o nim jedynie tyle, że był na misjach. Opowiadał o tym chętnie przy rozmaitych okazjach. Nigdy jednak w swoim skromnym usposobieniu nie wspomniał o tym jak znaczącą rolę on sam tam odegrał. Przedtem ks. Lennartz był misjonarzem w Kongo. W roku 1912 został stamtąd odwołany w celu założenia misji w Kamerunie. Był już zamianowany Prefektem Apostolskim i z pewnością zostałby pierwszym biskupem w Kamerunie. Ale potem, w 1914 roku, wojna wtargnęła także i w kolonie niemieckie. O końcu misji pisze w swoim liście z 16 sierpnia 1972 roku wnuk brata ks. Lennartza: "To było tak: Część misjonarzy została wcielona do wojska, przede wszystkim bracia. Gdy żołnierze niemieccy zostali odparci, wycofali się do hiszpańskiej Angoli (powinna się nazywać Gwinea Hiszpańska). Stamtąd szło wojsko, a wraz z wojskiem księżą i bracia do Fernando-Po, by stamtąd udać się do Hiszpanii. Księża, bracia i siostry, którzy nie nadążali, zostali internowani przez Anglików i musieli przemaszerować przez całe afrykańskie wybrzeże aż do Togo. Siostrom pozowolono jechać konno. Marsz trwał trzy miesiące (...).+Pierwsza ekspedycja prowadzona przez wypróbowanego misjonarza z Kongo, ks. Gerharda Lennartza, weszła na afrykańską ziemię 3 grudnia 1912 roku, w dzień św. Franciszka Ksawerego".<sup>69)</sup> W latach 1924-25 ks. Lennartz był moim mistrzem nowicjatu w Fünfbrunnen. Jako nowicjusz wiedziałem o nim jedynie tyle, że był na misjach. Opowiadał o tym chętnie przy rozmaitych okazjach. Nigdy jednak w swoim skromnym usposobieniu nie wspomniał o tym jak znaczącą rolę on sam tam odegrał. Przedtem ks. Lennartz był misjonarzem w Kongo. W roku 1912 został stamtąd odwołany w celu założenia misji w Kamerunie. Był już zamianowany Prefektem Apostolskim i z pewnością zostałby pierwszym biskupem w Kamerunie. Ale potem, w 1914 roku, wojna wtargnęła także i w kolonie niemieckie. O końcu misji pisze w swoim liście z 16 sierpnia 1972 roku wnuk brata ks. Lennartza: "To było tak: Część misjonarzy została wcielona do wojska, przede wszystkim bracia. Gdy żołnierze niemieccy zostali odparci, wycofali się do hiszpańskiej Angoli (powinna się nazywać Gwinea Hiszpańska). Stamtąd szło wojsko, a wraz z wojskiem księżą i bracia do Fernando-Po, by stamtąd udać się do Hiszpanii. Księża, bracia i siostry, którzy nie nadążali, zostali internowani przez Anglików i musieli przemaszerować przez całe afrykańskie wybrzeże aż do Togo. Siostrom pozowolono jechać konno. Marsz trwał trzy miesiące (...).
  
 Zanim Anglicy wkroczyli do wioski misyjnej, wujek Gerhard przekazał naczelnikowi wioski święte naczynia, kielichy, itd. Po zakończeniu wojny naczelnik przekazał – na pisemne pozwolenie wuja Gerharda – naczynia misjonarzom Najświętszego Serca Jezusowego, którzy byli Francuzami. I jeszcze coś szczególnego: Wuj Gerhard nie otrzymał żadnych funduszy za swój tytuł: Kiedy po wojnie zobaczył, że nie będzie mógł już nigdy wrócić do Kamerunu, oddał z powrotem tytuł Prefekta Apostolskiego Adamana do Rzymu". Zanim Anglicy wkroczyli do wioski misyjnej, wujek Gerhard przekazał naczelnikowi wioski święte naczynia, kielichy, itd. Po zakończeniu wojny naczelnik przekazał – na pisemne pozwolenie wuja Gerharda – naczynia misjonarzom Najświętszego Serca Jezusowego, którzy byli Francuzami. I jeszcze coś szczególnego: Wuj Gerhard nie otrzymał żadnych funduszy za swój tytuł: Kiedy po wojnie zobaczył, że nie będzie mógł już nigdy wrócić do Kamerunu, oddał z powrotem tytuł Prefekta Apostolskiego Adamana do Rzymu".
Linia 503: Linia 503:
 5) Extr. 188.\\  5) Extr. 188.\\ 
 6) Eugen Walter, Zu den Herrlichkeiten der Taufe, Freiburg 1940, s. 64.\\  6) Eugen Walter, Zu den Herrlichkeiten der Taufe, Freiburg 1940, s. 64.\\ 
-7) Tamze.\\ +7) Tamże.\\ 
 8) Extr. 206.\\  8) Extr. 206.\\ 
 9) Extr. 177.\\  9) Extr. 177.\\ 
 10) Extr. 207.\\  10) Extr. 207.\\ 
-11) Tamże.\\ 12) Extr. 209.\\ 13) Extr. 3.\\ 14) Dorresteijn, 26.\\ 15) Extr. 146.\\ 16) Extr. 163, 164.\\ 17) Extr. 164.\\ 18) Leo Scheffczyk, Das immerwährende Gespräch – heute unterbrochen, w: Wandelbares und Unwandelbares im Wandel der Zeit, tom II, wyd. Hans Pfell, Aschaffenburg 1977, s. 151.\\ 19) Ernst Jünger, Strahlungen, Tübingen 1949, 554.\\ 20) Extr. 63.\\ 21) Extr. 64, 65.\\ 22) Extr. 72, 73.\\ 23) Dorresteijn, 151.\\ 24) Tamże, 121.\\ 25) Haas, 154, 155.\\ 26) Tamze, 156, 157.\\ 27) Dorresteijn, 152.\\ 28) Tamże, 154.\\ 29) Tamże, 63.\\ 30) Extr. 192.\\ 31) Extr. 190.\\ 32) Dorresteijn, 79.\\ 33) Tamże, 69.\\ 34) Por. Zur Geschichte der Aufhebung, Dorresteijn, 85, nn.\\ 35) Dorresteijn, 77, 78.\\ 36) Extr. 200.\\ 37) Ducamp, 254.\\ 38) Souvenirs, VIII, 18.\\ 39) Extr. 166, 167.\\ 40) Ducamp, 328, 329.\\ 41) Ks. Johannes Kalmer, Eine Bildmeditation zum Lebensregel, w: Gedanken zur Lebensregel, str. 22-26. Cytat: Ratzinger, Einfürung in das Christentum, 1968, 195, 196.\\ 42) Dehon, Couronnes d’amour II, 142 nn.\\ 43) Por. Die exegetische Erklärung der Durchbohrung, w: Josef Heer, Leben hat Sinn, Stuttgard 1974, 104, 114, oraz książka tego samego autora: Der Durchbohrte, Johanneische Begründung der Herz-Jesu-Verehrung, Rzym 1966.\\ 44) Prof. dr Hermann Westhoff, w: Deutsche Tagespost, 23/24, 12, 1977 r.\\ 45) Leo Scheffczyk, Katholische Glaubenswelt, Aschaffenburg 1977, 150, 151.\\ 46) H. Volk, Theologische Grundlagen der Liturgie, Meinz 1964, 81.\\ 47) Modlitwa nad darami na 2 niedzielę roku A.\\ 48) Obydwa cytaty w: Scheffczyk, Katholoische Glaubenswelt, 255, 256, tamże, 150, 151.\\ 49) Extr. 66.\\ 50) René Schweitzer, Gott hat mich bewegt, Freiburg 1972, notatka na obwolucie książki.\\ 51) Tamże, 89-93.\\ 52) Hans Urs von Balthasar, Klarstellungen, Herder-Bücherei, nr 393, Freiburg 1971, Art Verehrung des Allerheiligsten, 113.\\ 53) Schweitzer, loco citato, 94. Do pojęcia "pozostawać“, którego św. Jan Ewangelista używa 66 razy. Por. J. Heer, Leben hat Sinn, 152.\\ 54) Ks. Yves Ledure, Etudes Dehonnienes 55.\\ 55) Eugen Walter, Herrlichkeiten der Taufe, 21.\\ 56) J. Pascher w: Liturgisches Jahrbuch, rok 18, zeszyt 3, 1968, 148. Por. Takze: Heinrich Schlier, Das bleibend Katholische, Münster 1970, 10.\\ 57) Leo Scheffczyk, Wirklichkeit und Geheimnis der Sünde, Augsburg 1939, 37-38.\\ 58) Eugen Walter, Sakrament und christliches Leben, Freiburg 1939, 37-38.\\ 59) Bremond, Histoire littéraire du sentiment religieux en France, tom 3, Paris 1925, 138.\\ 60) Otto Karrer, Got in uns, München 1926, 167.\\ 61) Extr. 107.\\ 62) Otto Karrer, 179, dz. Cyt.\\ 63) J. Ratzinger w: Studia Dehoniana, 6 Deutsche Ausgabe, Juni 1973, 22, 23.\\ 64) Dorresteijn, 82.\\ 65) Tamże, 138.\\ 66) Die Genossenschaft der Herz-Jesu-Priester, Missionshaus Sittard, 22.\\ 67) Opfergang der Herz-Jesu-Priester im Kongo, Gedenkschrift 1965, 21.\\ 68) 50 Jahre Deutsche Orensprowinz der Herz-Jesu-Priester, 101, 102. Sprawozdanie pochodzi od ks. Johannesa Petersa. Także relacje ks. Hauranda znajdują się w tym zeszycie, str. 95 nn.\\ 69) 50 Jahre..., 108, relacja ks. Zicke.\\ 70) Tamże, 110.\\ 71) Dorresteijn, 109.\\ 72) Ducamp, 331, 332.\\ 73) Extr. 195.\\ 74) Perfectae caritatis, 3.\\ 75) Reguła Życia, s. 7.\\ 76) Dorresteijn, 163.\\ 77) Tamże, 166.\\ 78) Tamże, 167-168.\\ 79) Tamże, 182.\\ 80) Tamże, 198, 199.**+11) Tamże.\\ 12) Extr. 209.\\ 13) Extr. 3.\\ 14) Dorresteijn, 26.\\ 15) Extr. 146.\\ 16) Extr. 163, 164.\\ 17) Extr. 164.\\ 18) Leo Scheffczyk, Das immerwährende Gespräch – heute unterbrochen, w: Wandelbares und Unwandelbares im Wandel der Zeit, tom II, wyd. Hans Pfell, Aschaffenburg 1977, s. 151.\\ 19) Ernst Jünger, Strahlungen, Tübingen 1949, 554.\\ 20) Extr. 63.\\ 21) Extr. 64, 65.\\ 22) Extr. 72, 73.\\ 23) Dorresteijn, 151.\\ 24) Tamże, 121.\\ 25) Haas, 154, 155.\\ 26) Tamże, 156, 157.\\ 27) Dorresteijn, 152.\\ 28) Tamże, 154.\\ 29) Tamże, 63.\\ 30) Extr. 192.\\ 31) Extr. 190.\\ 32) Dorresteijn, 79.\\ 33) Tamże, 69.\\ 34) Por. Zur Geschichte der Aufhebung, Dorresteijn, 85, nn.\\ 35) Dorresteijn, 77, 78.\\ 36) Extr. 200.\\ 37) Ducamp, 254.\\ 38) Souvenirs, VIII, 18.\\ 39) Extr. 166, 167.\\ 40) Ducamp, 328, 329.\\ 41) Ks. Johannes Kalmer, Eine Bildmeditation zum Lebensregel, w: Gedanken zur Lebensregel, str. 22-26. Cytat: Ratzinger, Einfürung in das Christentum, 1968, 195, 196.\\ 42) Dehon, Couronnes d’amour II, 142 nn.\\ 43) Por. Die exegetische Erklärung der Durchbohrung, w: Josef Heer, Leben hat Sinn, Stuttgard 1974, 104, 114, oraz książka tego samego autora: Der Durchbohrte, Johanneische Begründung der Herz-Jesu-Verehrung, Rzym 1966.\\ 44) Prof. dr Hermann Westhoff, w: Deutsche Tagespost, 23/24, 12, 1977 r.\\ 45) Leo Scheffczyk, Katholische Glaubenswelt, Aschaffenburg 1977, 150, 151.\\ 46) H. Volk, Theologische Grundlagen der Liturgie, Meinz 1964, 81.\\ 47) Modlitwa nad darami na 2 niedzielę roku A.\\ 48) Obydwa cytaty w: Scheffczyk, Katholoische Glaubenswelt, 255, 256, tamże, 150, 151.\\ 49) Extr. 66.\\ 50) René Schweitzer, Gott hat mich bewegt, Freiburg 1972, notatka na obwolucie książki.\\ 51) Tamże, 89-93.\\ 52) Hans Urs von Balthasar, Klarstellungen, Herder-Bücherei, nr 393, Freiburg 1971, Art Verehrung des Allerheiligsten, 113.\\ 53) Schweitzer, loco citato, 94. Do pojęcia "pozostawać“, którego św. Jan Ewangelista używa 66 razy. Por. J. Heer, Leben hat Sinn, 152.\\ 54) Ks. Yves Ledure, Etudes Dehonnienes 55.\\ 55) Eugen Walter, Herrlichkeiten der Taufe, 21.\\ 56) J. Pascher w: Liturgisches Jahrbuch, rok 18, zeszyt 3, 1968, 148. Por. Takze: Heinrich Schlier, Das bleibend Katholische, Münster 1970, 10.\\ 57) Leo Scheffczyk, Wirklichkeit und Geheimnis der Sünde, Augsburg 1939, 37-38.\\ 58) Eugen Walter, Sakrament und christliches Leben, Freiburg 1939, 37-38.\\ 59) Bremond, Histoire littéraire du sentiment religieux en France, tom 3, Paris 1925, 138.\\ 60) Otto Karrer, Got in uns, München 1926, 167.\\ 61) Extr. 107.\\ 62) Otto Karrer, 179, dz. Cyt.\\ 63) J. Ratzinger w: Studia Dehoniana, 6 Deutsche Ausgabe, Juni 1973, 22, 23.\\ 64) Dorresteijn, 82.\\ 65) Tamże, 138.\\ 66) Die Genossenschaft der Herz-Jesu-Priester, Missionshaus Sittard, 22.\\ 67) Opfergang der Herz-Jesu-Priester im Kongo, Gedenkschrift 1965, 21.\\ 68) 50 Jahre Deutsche Orensprowinz der Herz-Jesu-Priester, 101, 102. Sprawozdanie pochodzi od ks. Johannesa Petersa. Także relacje ks. Hauranda znajdują się w tym zeszycie, str. 95 nn.\\ 69) 50 Jahre..., 108, relacja ks. Zicke.\\ 70) Tamże, 110.\\ 71) Dorresteijn, 109.\\ 72) Ducamp, 331, 332.\\ 73) Extr. 195.\\ 74) Perfectae caritatis, 3.\\ 75) Reguła Życia, s. 7.\\ 76) Dorresteijn, 163.\\ 77) Tamże, 166.\\ 78) Tamże, 167-168.\\ 79) Tamże, 182.\\ 80) Tamże, 198, 199.
  
  
  • dehon-i-duchowosc-i-osoba-recker.1682688310.txt.gz
  • ostatnio zmienione: 2023/04/28 15:25
  • przez zkhuber