Różnice
Różnice między wybraną wersją a wersją aktualną.
Nowa wersja | Poprzednia wersja | ||
dyrektorium_duchowe [2022/01/05 12:31] – utworzono zkhuber | dyrektorium_duchowe [2023/03/23 15:03] (aktualna) – [2. Św. Jan i jego formacja] zkhuber | ||
---|---|---|---|
Linia 1: | Linia 1: | ||
- | CZĘŚĆ PIERWSZA | + | <WRAP center round info> |
+ | Zacząłem przepisywać to Dyrektorium jako własną medytację. Myślę, że warto sobie je od czasu do czasu przypominać mimo, że niektóre elementy kulturowe są troszkę inne. Jeżeli ktoś ma już przepisane mógłby podzielić się tym, by i inni mogli skorzystać z takiej wersji elektronicznej. | ||
+ | </ | ||
- | DUCH NASZEGO POWOŁANIA | ||
- | 1. Miłość, ofiara, poświęcenie | + | ====== CZĘŚĆ PIERWSZA ====== |
- | Trzy główne dary, których Pan Jezus żąda od Kapłanów-żetw swego Serca, to symboliczna dań Trzech Króli. Miłością czystą jest złoto, kadzidło ofiarą, poświęcenie zaś mirra. | ||
- | Kiedy jedna cnota znajduje się naprawdę w sercu, wszystkie inne są tam również w pewnym stopniu. Prawdziwą więzią, a w pewnym sensie ochroną i ukoronowaniem wszystkich cnót, jest jednak czysta miłość. CARITAS EST VINCULUM PERFECTIONIS (por. Kol 3,14). Czysta miłość jest najwznioślejszą ze wszystkich cnót, jest szczególnym znamieniem i pieczęcią doskonałości. Manent fides, spes, caritas, tria haec: maior autem horum caritas (1 Kor 13,13). | ||
- | Kamieniem węgielnym czystej miłości jest żywa wiara i towarzysząca jej niezachwiana synowska ufność. Tryska ona z nieskalanego serca, z serca, w którym króluje czystość intencji. Finis praecepti est caritas de corde puro (1 Tym 1,5). Na złocie szczerym i lśniącym dostrzega się najmniejsze dotknięcie a najlżejsze tchnienie przyćmiewa jego blask. Ku takiej właśnie doskonałości winniśmy zdążać z pomocą łaski i przez wierną z nią współpracę. | ||
- | Kadzidło oznacza ofiarę. Kadzidłem dla Kapłanów-żertw Najświętszego Serca jest ofiara z własnej woli, rozumu i sądu złożona przez ślub posłuszeństwa. Całkowita i bezgraniczna ofiara z własnej woli jest podobna do woni kadzidła wznoszącej się do tronu Bożego Baranka, który przyjmie ją z upodobaniem. Wola własna powinna zgorzeć jako ziarnko kadzidła i zniszczeć w płomieniach miłości Najświętszego Serca. Chcieć tego, czego pragnie Bóg, oddać Mu się całkowicie i natychmiast, | ||
- | Mirra oznacza ofiarę naszego ciała, naszej natury skazanej na śmierć, a więc ofiarę cierpień bez względu na to skąd pochodzą, jaką mają nazwę i zabarwienie, | ||
- | Chrysus oczekuje więc od nas daru serca pragnącego kochać, daru ciała żądnego cierpieć i daru z własnej woli, by ją poświęcić i odrzucić, a wzamian ukochać nade wszystko wolę Bożą i starać się ją wypełnić. | ||
- | 2. Miłość czysta i wierna | + | **DUCH NASZEGO POWOŁANIA** |
- | Jak niewiele jest dusz kochających Pana Jezusa miłością czystą i bezinteresowną. Ileż dusz Bogu poświęconych, | ||
- | HAEC EST VI RGO SAPIENS QUAM DOMINUS VIGILANTEM INVENIT (officium na uroczystość dziewic). Pan Jezus wówczas zastanie nas wiernymi i czuwającymi, | ||
- | 3. Dar z samego siebie | + | ==== 1. Miłość, ofiara, poświęcenie ==== |
- | W słowach: ECCE VENIO, DEUS UT FACIAM VOLUNTATEM TUAM (Hbr 10,7) jak i w tych: ECCE ANCILLA DOMINI, FIAT MIHI SECUNDUM VERBUM TUUM (Łk 1 38) zawarte jej jest nasze powołanie, nasz cel, zobowiązania i obietnice. | ||
- | Jeżeli to ECCE VENIO będzie nie tylko na naszych wargach, lecz także w myślach i w sercu wystarczy w każdej okoliczności i w każdym wydarzeniu, teraz i w przyszłości. ECCE VENIO: Oto śpieszę mój Boże, by pełnić Twoją wolę. Otom gotów przedsiębrać i czynić to, co Tobie się podoba, cierpieć i złożyć Ci w ofierze, czegokolwiek ode mnie zażądasz. Możemy być spokojni, gdyż Bóg objawiał nam będzie ustawicznie swoją wolę. A choćby ciemność i niepewność zalać miały umysł nasz i serce, trwajmy cierpliwie w miłości aż do momentu rozniecema nowego światła przez Mądrość i Dobroć Bożą. | ||
- | Żertwa wie dobrze, że nie ma wcale prawa do własnego wyboru i do własnych pragnień; wybór ten już został dokonany a los jej przypieczętowany. Kiedy i jak złoży swą ofiarę, w jakich okolicznościach oraz jak długie będzie jej trwanie, to wszystko zależeć będzie od woli Tego, do którego całkowicie należy. | ||
- | Powołanie nasze jest więc całkowitym i bezgranicznym zdaniem się na wolę Bożą, ze wzrokiem utkwionym w Tego, który pierwszy kroczył tą drogą usuwając z niej przeszkody i wyciskając na niej krwawe ślady swoich stóp. | ||
- | Jeżeli ktoś oddaje się Panu Jezusowi w ten sposób, On odda mu się także. Czy wówczas może mu czegokolwiek zabraknąć? | ||
- | 4. Królestwo Chrystusa w nas | + | Trzy główne dary, których Pan Jezus żąda od Kapłanów-żetw swego Serca, to symboliczna dań Trzech Króli. Miłością czystą jest złoto, kadzidło ofiarą, poświęcenie zaś mirra.\\ |
+ | Kiedy jedna cnota znajduje się naprawdę w sercu, wszystkie inne są tam również w pewnym stopniu. Prawdziwą więzią, a w pewnym sensie ochroną i ukoronowaniem wszystkich cnót, jest jednak czysta miłość. CARITAS EST VINCULUM PERFECTIONIS (por. Kol 3,14). Czysta miłość jest najwznioślejszą ze wszystkich cnót, jest szczególnym znamieniem i pieczęcią doskonałości. Manent fides, spes, caritas, tria haec: maior autem horum caritas (1 Kor 13,13).\\ | ||
+ | Kamieniem węgielnym czystej miłości jest żywa wiara i towarzysząca jej niezachwiana synowska ufność. Tryska ona z nieskalanego serca, z serca, w którym króluje czystość intencji. Finis praecepti est caritas de corde puro (1 Tym 1,5). Na złocie szczerym i lśniącym dostrzega się najmniejsze dotknięcie a najlżejsze tchnienie przyćmiewa jego blask. Ku takiej właśnie doskonałości winniśmy zdążać z pomocą łaski i przez wierną z nią współpracę.\\ | ||
+ | Kadzidło oznacza ofiarę. Kadzidłem dla Kapłanów-żertw Najświętszego Serca jest ofiara z własnej woli, rozumu i sądu złożona przez ślub posłuszeństwa. Całkowita i bezgraniczna ofiara z własnej woli jest podobna do woni kadzidła wznoszącej się do tronu Bożego Baranka, który przyjmie ją z upodobaniem. Wola własna powinna zgorzeć jako ziarnko kadzidła i zniszczeć w płomieniach miłości Najświętszego Serca. Chcieć tego, czego pragnie Bóg, oddać Mu się całkowicie i natychmiast, | ||
+ | Mirra oznacza ofiarę naszego ciała, naszej natury skazanej na śmierć, a więc ofiarę cierpień bez względu na to skąd pochodzą, jaką mają nazwę i zabarwienie, | ||
+ | Chrystus oczekuje więc od nas daru serca pragnącego kochać, daru ciała żądnego cierpieć i daru z własnej woli, by ją poświęcić i odrzucić, a w zamian ukochać nade wszystko wolę Bożą i starać się ją wypełnić.\\ | ||
+ | |||
+ | ==== 2. Miłość czysta i wierna ==== | ||
+ | |||
+ | |||
+ | Jak niewiele jest dusz kochających Pana Jezusa miłością czystą i bezinteresowną. Ileż dusz Bogu poświęconych, | ||
+ | HAEC EST VI RGO SAPIENS QUAM DOMINUS VIGILANTEM INVENIT (officium na uroczystość dziewic). Pan Jezus wówczas zastanie nas wiernymi i czuwającymi, | ||
+ | |||
+ | ==== 3. Dar z samego siebie ==== | ||
+ | |||
+ | |||
+ | W słowach: ECCE VENIO, DEUS UT FACIAM VOLUNTATEM TUAM (Hbr 10,7) jak i w tych: ECCE ANCILLA DOMINI, FIAT MIHI SECUNDUM VERBUM TUUM (Łk 1 38) zawarte jej jest nasze powołanie, nasz cel, zobowiązania i obietnice.\\ | ||
+ | Jeżeli to ECCE VENIO będzie nie tylko na naszych wargach, lecz także w myślach i w sercu wystarczy w każdej okoliczności i w każdym wydarzeniu, teraz i w przyszłości. ECCE VENIO: Oto śpieszę mój Boże, by pełnić Twoją wolę. Otom gotów przedsiębrać i czynić to, co Tobie się podoba, cierpieć i złożyć Ci w ofierze, czegokolwiek ode mnie zażądasz. Możemy być spokojni, gdyż Bóg objawiał nam będzie ustawicznie swoją wolę. A choćby ciemność i niepewność zalać miały umysł nasz i serce, trwajmy cierpliwie w miłości aż do momentu rozniecema nowego światła przez Mądrość i Dobroć Bożą.\\ | ||
+ | Żertwa wie dobrze, że nie ma wcale prawa do własnego wyboru i do własnych pragnień; wybór ten już został dokonany a los jej przypieczętowany. Kiedy i jak złoży swą ofiarę, w jakich okolicznościach oraz jak długie będzie jej trwanie, to wszystko zależeć będzie od woli Tego, do którego całkowicie należy.\\ | ||
+ | Powołanie nasze jest więc całkowitym i bezgranicznym zdaniem się na wolę Bożą, ze wzrokiem utkwionym w Tego, który pierwszy kroczył tą drogą usuwając z niej przeszkody i wyciskając na niej krwawe ślady swoich stóp.\\ | ||
+ | Jeżeli ktoś oddaje się Panu Jezusowi w ten sposób, On odda mu się także. Czy wówczas może mu czegokolwiek zabraknąć? | ||
+ | |||
+ | ==== 4. Królestwo Chrystusa w nas ==== | ||
Domus mea, domus orationis vocabitur. Mój dom będzie domem modlitwy (Łk 19.45)- Pan Jezus pragnie być wielbiony i czczony w duchu i w prawdzie, nie tylko w świątyniach, | Domus mea, domus orationis vocabitur. Mój dom będzie domem modlitwy (Łk 19.45)- Pan Jezus pragnie być wielbiony i czczony w duchu i w prawdzie, nie tylko w świątyniach, | ||
- | Pan Jezus żąda naszych serc! Czyż Mu ich od-mówimy? Petite et accipietis (Łk 11,9). Kiedy my o coś prosimy, otrzymujemy. Gdy Chrystus żąda naszych serc, czy na próżno będzie o nie prosił? Pragnie On serc, które by Go słuchały, rozumiały Go i szczerze kochały miłością czystą i niepodzielną. Puka On do drzwi naszych serc cierpliwie, bardzo łagodnie, z gorącym pragnieniem, | + | Pan Jezus żąda naszych serc! Czyż Mu ich od-mówimy? Petite et accipietis (Łk 11,9). Kiedy my o coś prosimy, otrzymujemy. Gdy Chrystus żąda naszych serc, czy na próżno będzie o nie prosił? Pragnie On serc, które by Go słuchały, rozumiały Go i szczerze kochały miłością czystą i niepodzielną. Puka On do drzwi naszych serc cierpliwie, bardzo łagodnie, z gorącym pragnieniem, |
- | Bóg nie poszukuje dóbr i skarbów tej ziemi. Jeden akt Jego woli wystarczył, | + | Bóg nie poszukuje dóbr i skarbów tej ziemi. Jeden akt Jego woli wystarczył, |
- | Jak zdobywa się więc serca dla miłości Boga? Tylko krwią Jezusa Chrystusa. A kiedy postępują one w tej miłości? Gdy kroczą drogą przez Niego wytkniętą, | + | Jak zdobywa się więc serca dla miłości Boga? Tylko krwią Jezusa Chrystusa. A kiedy postępują one w tej miłości? Gdy kroczą drogą przez Niego wytkniętą, |
- | 5. Czysta intencja | + | ==== 5. Czysta intencja |
- | Duch ofiary i poświęcenia powinien objawiać się nie tylko w darze serca, lecz także ożywiać wszystkie nasze dzieła i im towarzyszyć. To dzięki niemu dzieła są owocne. On podbija również dusze i serca. A jeżeli go zabraknie, nawet najpiękniejsze i na pozór największe dzieła mało przynoszą pożytku duchowego, a Sercu Jezusa nie dają takiego zadowolenia i nie przynoszą takiej pociechy, jakich się od nas spodziewa. Dzieła zewnętrzne są miłe Panu Jezusowi, ponieważ stanowią skuteczny środek zdobywania dusz i pomoc dla wiernych w wytrwaniu. Dlatego też pomnażają one chwałę Bożą i sprawiają radość Bożemu Sercu. Często jednak środki te, na które zwraca się całą uwagę i poświęca im wszystkie starania i wysiłki, miesza się z samym celem, zaniedbując i puszczając go w niepamięć. Pan Jezus pragnie natomiast niepodzielnych serc gotowych za Jego przykładem poświęcić wszystko, podjąć każdą działalność, | ||
- | 6. Samozaparcie | + | Duch ofiary i poświęcenia powinien objawiać się nie tylko w darze serca, lecz także ożywiać wszystkie nasze dzieła i im towarzyszyć. To dzięki niemu dzieła są owocne. On podbija również dusze i serca. A jeżeli go zabraknie, nawet najpiękniejsze i na pozór największe dzieła mało przynoszą pożytku duchowego, a Sercu Jezusa nie dają takiego zadowolenia i nie przynoszą takiej pociechy, jakich |
- | Serce Jezusa tak jak zechciało przelać swą krew, aż do ostatniej kropli, by cała ludzkość uczestniczyła w owocach Jego męki i śmierci, jak ukochało wszystkich nieskończoną miłością, | + | ==== 6. Samozaparcie |
- | Nasze wszystkie świątynie i kaplice są poświęcone chwale i uwielbieniu Boga, pomimo, że każda z nich wzniesiona została ku czci jakiejś tajemnicy, jakiegoś przymiotu, dobrodziejstwa Bożego lub ku upamiętnieniu któregoś ze Świętych. Celem głównym jest zawsze jednak uwielbienie Boga, bądź to w Jego świętych, bądź w jednej z Jego tajemnic takich jak Trójca Święta, Wcielenie, Odkupienie, Krzyż, Krew Przenajdroższa czy Najświętsze Serce. W każdym z tych domów Bożych spostrzegamy poprzez ozdoby, uroczystości i ceremonie ku uczczeniu jakiegoś dobrodziejstwa, | + | |
- | 7. Świętość kapłańska | ||
- | Patrząc na kapłana trzeba w nim widzieć Chrystusa ukrytego za zasłoną zwłaszcza wtedy, kiedy pełni urząd kapłański przy ołtarzu, gdy sprawuje najwznioślejszą ze wszystkich tajemnic. Aby godnie piastować ten urząd kapłan musi odznaczać się żywą i wielką czystością sumienia. Te dyspozycje rodzą u niego szacunek, gorliwość i miłość. Kiedy czynności kapłańskie, | + | Serce Jezusa tak jak zechciało przelać swą krew, aż do ostatniej kropli, by cała ludzkość uczestniczyła w owocach Jego męki i śmierci, jak ukochało wszystkich nieskończoną miłością, |
- | Jakąż radością byłoby przepojone Boże Serce, tak kochające a tak boleśnie zranione, gdyby wszystkie dusze uprzywilejowane i umiłowane odpowiedziały na wzniosłe powołanie, którego zazdroszczą im sami aniołowie! Świat przemieniłby się wkrótce i powrócił do wiary i miłości swego Boga i Zbawcy. Trzeba więc modlić się za kapłanów i w miarę możności przyczyniać się do ich uświęcenia. Kościół zwraca się często do Boga z tą prośbą: Ześlij Ducha Twego, a powstanie życie i odnowisz oblicze ziemi. Duch Święty jest już zesłany. Brak nam nie Jego, lecz Jego przyjęcia. W betlejemskiej gospodzie nie ma miejsca dla Pana Jezusa. | + | Nasze wszystkie świątynie i kaplice są poświęcone chwale i uwielbieniu Boga, pomimo, że każda z nich wzniesiona została ku czci jakiejś tajemnicy, jakiegoś przymiotu, dobrodziejstwa Bożego lub ku upamiętnieniu któregoś ze Świętych. Celem głównym jest zawsze jednak uwielbienie Boga, bądź to w Jego świętych, bądź w jednej z Jego tajemnic takich jak Trójca Święta, Wcielenie, Odkupienie, Krzyż, Krew Przenajdroższa czy Najświętsze Serce. W każdym z tych domów Bożych spostrzegamy poprzez ozdoby, uroczystości i ceremonie ku uczczeniu jakiegoś dobrodziejstwa, |
- | Duch Święty nie zawsze znajduje miejsce nawet w duszach Bogu poświęconych. Zazwyczaj są one pochłonięte ziemskimi sprawami i aby je od nich oderwać potrzeba odwagi, główne przeszkody stanowią wzgląd ludzki, gnuśność, | + | |
- | Chociaż chętnie i często odmawiamy "Ojcze nasz", modlitwę, której nauczył nas Pan Jezus, pozostaje ona jednak martwą literą. Owszem, mówimy " | + | ==== 7. Świętość kapłańska ==== |
- | Pan Jezus pragnie świętych kapłanów. Przyłóżmy starań, by ta świętość królowała w nas i w naszych bliźnich. Pomocy Bożej nam nie zabraknie. Nie zawsze pojmiemy środki, którymi posłuży się Pan Jezus, aby nam pomóc. Jego bowiem zamiary są nieprzeniknione. Pracujmy nad dziełem Bożego Serca z żywą i głęboką wiarą, prawdziwą i czystą miłością oraz pełnym i synowskim zdaniem się na wolę Bożą. | + | |
- | Jeżeli Pan Jezus nie zostawia bez nagrody kubka wody podanego w Jego imieniu najmniejszemu ze swych braci, to jakże będzie hojnie wdzięczny dla tych, którzy pragną ugasić żywe i gorące pragnienie odwzajemnionej miłości i są gotowi poświęcić wszystko - własny honor, zdrowie, a nawet życie umierając samym sobie, by żyć tylko dla Niego, przez Niego i w Nim, cierpieć dla Niego i Go kochać oraz wypełniać Jego świętą wolę mówiąc za Apostołem: Wolałbym bowiem sam być pod klątwą (odłączonym) od Chrystusa dla (zbawienia) moich braci (Rz 9,3). | + | |
+ | Patrząc na kapłana trzeba w nim widzieć Chrystusa ukrytego za zasłoną zwłaszcza wtedy, kiedy pełni urząd kapłański przy ołtarzu, gdy sprawuje najwznioślejszą ze wszystkich tajemnic. Aby godnie piastować ten urząd kapłan musi odznaczać się żywą i wielką czystością sumienia. Te dyspozycje rodzą u niego szacunek, gorliwość i miłość. Kiedy czynności kapłańskie, | ||
+ | Jakąż radością byłoby przepojone Boże Serce, tak kochające a tak boleśnie zranione, gdyby wszystkie dusze uprzywilejowane i umiłowane odpowiedziały na wzniosłe powołanie, którego zazdroszczą im sami aniołowie! Świat przemieniłby się wkrótce i powrócił do wiary i miłości swego Boga i Zbawcy. Trzeba więc modlić się za kapłanów i w miarę możności przyczyniać się do ich uświęcenia. Kościół zwraca się często do Boga z tą prośbą: Ześlij Ducha Twego, a powstanie życie i odnowisz oblicze ziemi. Duch Święty jest już zesłany. Brak nam nie Jego, lecz Jego przyjęcia. W betlejemskiej gospodzie nie ma miejsca dla Pana Jezusa.\\ | ||
+ | Duch Święty nie zawsze znajduje miejsce nawet w duszach Bogu poświęconych. Zazwyczaj są one pochłonięte ziemskimi sprawami i aby je od nich oderwać potrzeba odwagi, główne przeszkody stanowią wzgląd ludzki, gnuśność, | ||
+ | Chociaż chętnie i często odmawiamy "Ojcze nasz", modlitwę, której nauczył nas Pan Jezus, pozostaje ona jednak martwą literą. Owszem, mówimy " | ||
+ | Pan Jezus pragnie świętych kapłanów. Przyłóżmy starań, by ta świętość królowała w nas i w naszych bliźnich. Pomocy Bożej nam nie zabraknie. Nie zawsze pojmiemy środki, którymi posłuży się Pan Jezus, aby nam pomóc. Jego bowiem zamiary są nieprzeniknione. Pracujmy nad dziełem Bożego Serca z żywą i głęboką wiarą, prawdziwą i czystą miłością oraz pełnym i synowskim zdaniem się na wolę Bożą.\\ | ||
+ | Jeżeli Pan Jezus nie zostawia bez nagrody kubka wody podanego w Jego imieniu najmniejszemu ze swych braci, to jakże będzie hojnie wdzięczny dla tych, którzy pragną ugasić żywe i gorące pragnienie odwzajemnionej miłości i są gotowi poświęcić wszystko - własny honor, zdrowie, a nawet życie umierając samym sobie, by żyć tylko dla Niego, przez Niego i w Nim, cierpieć dla Niego i Go kochać oraz wypełniać Jego świętą wolę mówiąc za Apostołem: Wolałbym bowiem sam być pod klątwą (odłączonym) od Chrystusa dla (zbawienia) moich braci (Rz 9,3).\\ | ||
Ach! Gdybyśmy zrozumieli, jak bardzo Pan Jezus kocha swoich kapłanów i jak bardzo pragnie ich miłości! Jeżeli Jego miłość dla wszystkich jest bezgraniczna do tego stopnia, że nawet za jedną z nich ponownie byłby gotów oddać życie, to jakże ogromną miłością musi On darzyć kapłanów, którym powierza skarby swoich zasług i łask oddając siebie samego w Eucharystii i w pewnym stopniu czyniąc każdego z nich drugim Chrystusem. | Ach! Gdybyśmy zrozumieli, jak bardzo Pan Jezus kocha swoich kapłanów i jak bardzo pragnie ich miłości! Jeżeli Jego miłość dla wszystkich jest bezgraniczna do tego stopnia, że nawet za jedną z nich ponownie byłby gotów oddać życie, to jakże ogromną miłością musi On darzyć kapłanów, którym powierza skarby swoich zasług i łask oddając siebie samego w Eucharystii i w pewnym stopniu czyniąc każdego z nich drugim Chrystusem. | ||
- | Jak bardzo więc winniśmy się troszczyć o świętość kapłańską! Czyż te ręce, które codziennie piastują Jego najświętsze Ciało mogą być używane do czegoś innego niż praca dla Jego chwały? Kapłan musi więc odrzucić wszystko, co nieużyteczne i naganne, a patrząc na własne ręce przypominać sobie, że obdarzony jest wysoką godnością. | + | Jak bardzo więc winniśmy się troszczyć o świętość kapłańską! Czyż te ręce, które codziennie piastują Jego najświętsze Ciało mogą być używane do czegoś innego niż praca dla Jego chwały? Kapłan musi więc odrzucić wszystko, co nieużyteczne i naganne, a patrząc na własne ręce przypominać sobie, że obdarzony jest wysoką godnością.\\ |
- | Czyż oczy, tak często spoglądające na Bożego Baranka, który gładzi grzechy świata, mogą patrzeć z upodobanierh na marności i błachostki tego świata? Oculi tui, oculi columbarum - Oczy twe jak gołębice (Pnp 1,15). Czyż kapłan mógłby się odważyć kalać swoje usta i swój język słowami samolubnymi, | + | Czyż oczy, tak często spoglądające na Bożego Baranka, który gładzi grzechy świata, mogą patrzeć z upodobanierh na marności i błachostki tego świata? Oculi tui, oculi columbarum - Oczy twe jak gołębice (Pnp 1,15). Czyż kapłan mógłby się odważyć kalać swoje usta i swój język słowami samolubnymi, |
- | Kto więc wie lepiej niż kapłan, z jakim szacunkiem, zgodnie z przepisami Kościoła, należy się odnosić do świętych naczyń przeznaczonych dla Sakramentu Ołtarza. Czyż podobnego szacunku nie powinni zachować dla samych siebie, skoro są żywymi naczyniami świętymi i za takie należy ich uważać? | + | Kto więc wie lepiej niż kapłan, z jakim szacunkiem, zgodnie z przepisami Kościoła, należy się odnosić do świętych naczyń przeznaczonych dla Sakramentu Ołtarza. Czyż podobnego szacunku nie powinni zachować dla samych siebie, skoro są żywymi naczyniami świętymi i za takie należy ich uważać?\\ |
- | 8. Wynagrodzenie | + | ==== 8. Wynagrodzenie |
+ | |||
- | Z pewnością nie brak serc rozumiejących miłość Pana Jezusa i odwzajemniających Mu się za nią, lecz liczba ich jest bardzo znikoma w porównaniu z tymi, którzy nie chcą Go słuchać i zadowalają się tylko pozorem, że są Jego przyjaciółmi i uczniami. Za wyrządzaną sobie codziennie krzywdę pragnie Pan Jezus odszkodowania i szuka wynagrodzenia: | + | Z pewnością nie brak serc rozumiejących miłość Pana Jezusa i odwzajemniających Mu się za nią, lecz liczba ich jest bardzo znikoma w porównaniu z tymi, którzy nie chcą Go słuchać i zadowalają się tylko pozorem, że są Jego przyjaciółmi i uczniami. Za wyrządzaną sobie codziennie krzywdę pragnie Pan Jezus odszkodowania i szuka wynagrodzenia: |
- | Czyż nie z tą skargą zwracał się do nas Pan Jezus 250 lat temu? Wskazując na swe zranione Boże Serce mówił: Oto serce, które tak bardzo ukochało ludzi a wzamian | + | Czyż nie z tą skargą zwracał się do nas Pan Jezus 250 lat temu? Wskazując na swe zranione Boże Serce mówił: Oto serce, które tak bardzo ukochało ludzi a w zamian |
- | Zażądał także Pan Jezus świątyni, obrazów ku czci swego Serca i w dużej mierze już to uzyskał. Nie znalazł jednak jeszcze dosyć serc, które dałyby Mu czystą miłość, złożyły całkowitą ofiarę, zupełnie zdały się na Jego wolę, czego tak bardzo pragnie. | + | Zażądał także Pan Jezus świątyni, obrazów ku czci swego Serca i w dużej mierze już to uzyskał. Nie znalazł jednak jeszcze dosyć serc, które dałyby Mu czystą miłość, złożyły całkowitą ofiarę, zupełnie zdały się na Jego wolę, czego tak bardzo pragnie.\\ |
- | 9. Wynagrodzenie kapłańskie | + | ==== 9. Wynagrodzenie kapłańskie |
- | Spośród przybranych braci odkupionych swoją Krwią wybrał Pan Jezus szczególnie uprzywilejowanych, | ||
- | Iluż jednak z czarną niewdzięcznością przechodzi do obozu wroga i zdradziecko wydaje na łup dobro swego Ojca i Króla? | ||
- | Jedni, chociaż nie posuwają się tak daleko, patrzą na wszystko z obojętnością zajmując się jedynie własną korzyścią a dobra, jakimi powinni zawiadywać wykorzystują dla własnej wygody. Nie przejmują się oni ani niesławą ani szkodą, którą może ponieść ich tak dobry, szczodry Ojciec i Brat mając tylko na względzie swój spokoj i bezpieczeństwo. | ||
- | Inni wreszcie rzucają się w wir walki, by zaspokoić własną próżność i ambicję. Walczą, by zdobyć sławę bohaterów. Chcą, aby zwycięstwo przypisywano ich waleczności, | ||
- | To wszystko zasmuca Serce Pana Jezusa, które nie patrząc na ofiary poświęcało się, dla tych niewdzięczników, | ||
- | Kapłani przeto prawdziwie oddani Panu Jezusowi powinni się starać aby przez miłość i nieustanną gotowość w spełnianiu Jego życzeń, przez ciągłą troskę o przypodobanie się Jemu, wierną służbę i uwielbienie - przynieść Mu w jakiś sposób zapomnienie krzywd i zniewag wyrządzanych nie tylko przez wrogów, lecz także przyjaciół, | ||
- | Powinni oni tworzyć armię mającą za cel przywrócić swemu Królowi i Zbawcy odebraną Mu chwałę i wydarte dobro, zabliźnić rany zadane przez braci, których uczynił drugimi Chrystusami dzieląc się z nimi swoimi prawami i władzą. Ich obowiązkiem jest gotowość do poświęcenia wszystkiego - wolności, majątku, a nawet życia - jeżeli to będzie konieczne dla realizacji celu. | ||
- | W czasie pokoju powinni tworzyć straż wyborową, a podczas wojny i niebezpieczeństwa odznaczać się bohaterskim poświęceniem godnym swego Mistrza. Zawsze niech mają na względzie tylko Jego cześć i chwałę oraz Jego sprawy i niech nie szukają innej nagrody ponad pewność wewnętrzną, | ||
- | 10. Wynagrodzenie | + | Spośród przybranych braci odkupionych swoją Krwią wybrał Pan Jezus szczególnie uprzywilejowanych, |
+ | Iluż jednak z czarną niewdzięcznością przechodzi do obozu wroga i zdradziecko wydaje na łup dobro swego Ojca i Króla?\\ | ||
+ | Jedni, chociaż nie posuwają się tak daleko, patrzą na wszystko z obojętnością zajmując się jedynie własną korzyścią a dobra, jakimi powinni zawiadywać wykorzystują dla własnej wygody. Nie przejmują się oni ani niesławą ani szkodą, którą może ponieść ich tak dobry, szczodry Ojciec i Brat mając tylko na względzie swój spokój i bezpieczeństwo.\\ | ||
+ | Inni wreszcie rzucają się w wir walki, by zaspokoić własną próżność i ambicję. Walczą, by zdobyć sławę bohaterów. Chcą, aby zwycięstwo przypisywano ich waleczności, | ||
+ | To wszystko zasmuca Serce Pana Jezusa, które nie patrząc na ofiary poświęcało się, dla tych niewdzięczników, | ||
+ | Kapłani przeto prawdziwie oddani Panu Jezusowi powinni się starać aby przez miłość | ||
+ | Powinni oni tworzyć armię mającą za cel przywrócić swemu Królowi i Zbawcy odebraną Mu chwałę i wydarte dobro, zabliźnić rany zadane przez braci, których uczynił drugimi Chrystusami dzieląc się z nimi swoimi prawami i władzą. Ich obowiązkiem jest gotowość do poświęcenia wszystkiego - wolności, majątku, a nawet życia - jeżeli to będzie konieczne dla realizacji celu.\\ | ||
+ | W czasie pokoju powinni tworzyć straż wyborową, a podczas wojny i niebezpieczeństwa odznaczać się bohaterskim poświęceniem godnym swego Mistrza. Zawsze niech mają na względzie tylko Jego cześć i chwałę oraz Jego sprawy i niech nie szukają innej nagrody ponad pewność wewnętrzną, | ||
- | Rzadko Pan Jezus zażąda od nas głośnych czynów. Sporo kapłanów w pogoni za nimi zgubiło się, ponieważ szukali własnej chwały i własnego zadowolenia. Choć mali i słabi, mamy obowiązek pocieszać Pana Jezusa | + | ==== 10. Wynagrodzenie |
- | Czyż jeśli zaniechamy trosk o naszą przyszłość, | + | |
- | Chęć wynagrodzenia chwały Ojca Niebieskiego, | + | |
- | Czyż ci, którzy dzisiaj wcale nie pojmują takiego życia i uważają je za największe pośmiewisko nie będą musieli kiedyś zawołać: uważaliśmy ich za głupców, czyny ich za śmieszne i cel za haniebny a teraz oni otrzymali wiekuisty wieniec chwały i zaliczeni zostali do grona przyjaciół Bożych (por. Mdr 5,4). | + | |
- | Podsumowując należy jeszcze raz stwierdzić, | + | |
- | Dla osiągnięcia tego celu potrzebne są nam również środki naturalne. Znajdzie je Pan Jezus i podsunie w odpowiedniej chwili. | + | |
- | Starajcie się naprzód o królestwo (Boga) i o Jego sprawiedliwość, | + | |
- | 33 | + | |
- | CZĘŚĆ DRUGA | ||
- | WZORY I PATRONOWIE NASZEGO POWOŁANIA | ||
- | ROZDZIAŁ PIERWSZY | ||
- | Jezus i Jego Boskie Serce | ||
- | 1. Pan Jezus naszym wzorem w tajemnicach swego życia i w Eucharystii | + | Rzadko Pan Jezus zażąda od nas głośnych czynów. Sporo kapłanów w pogoni za nimi zgubiło się, ponieważ szukali własnej chwały i własnego zadowolenia. Choć mali i słabi, mamy obowiązek pocieszać Pana Jezusa przez naszą dobrą wolę, delikatność i przywiązanie wyrównując Mu to, czego nie dostaje naszym siłom i zdolnościom. Winniśmy raczej w oczach świata i ludzi pozostać nieznani i niedoświadczeni, |
+ | Czyż jeśli zaniechamy trosk o naszą przyszłość, | ||
+ | Chęć wynagrodzenia chwały Ojca Niebieskiego, | ||
+ | Czyż ci, którzy dzisiaj wcale nie pojmują takiego życia i uważają je za największe pośmiewisko nie będą musieli kiedyś zawołać: uważaliśmy ich za głupców, czyny ich za śmieszne i cel za haniebny a teraz oni otrzymali wiekuisty wieniec chwały i zaliczeni zostali do grona przyjaciół Bożych (por. Mdr 5,4).\\ | ||
+ | Podsumowując należy jeszcze raz stwierdzić, | ||
+ | Dla osiągnięcia tego celu potrzebne są nam również środki naturalne. Znajdzie je Pan Jezus i podsunie w odpowiedniej chwili.\\ | ||
+ | Starajcie się naprzód o królestwo (Boga) i o Jego sprawiedliwość, | ||
+ | |||
+ | |||
+ | ====== CZĘŚĆ DRUGA ====== | ||
+ | |||
+ | **WZORY I PATRONOWIE NASZEGO POWOŁANIA** | ||
+ | |||
+ | ===== ROZDZIAŁ PIERWSZY ===== | ||
+ | |||
+ | **Jezus i Jego Boskie Serce** | ||
+ | |||
+ | ==== 1. Pan Jezus naszym wzorem w tajemnicach swego życia i w Eucharystii | ||
+ | |||
Pan Jezus dał nam najdoskonalszy przykład życia miłości, ofiary, zupełnego zdania się na wolę Bożą i pełnej z nią zgodności. | Pan Jezus dał nam najdoskonalszy przykład życia miłości, ofiary, zupełnego zdania się na wolę Bożą i pełnej z nią zgodności. | ||
Linia 93: | Linia 114: | ||
ECCE VENIO było zasadą Jego życia od chwili Wcielenia i przez całe życie, w męce, a także w Eucharystii. | ECCE VENIO było zasadą Jego życia od chwili Wcielenia i przez całe życie, w męce, a także w Eucharystii. | ||
- | 2. ECCE VENIO | + | ==== 2. ECCE VENIO ==== |
Pan Jezus przyszedł na świat, aby dokonać wielkiego dzieła pojednania. Dlaczego więc przez 30 lat prowadził życie ukryte, nieznane, na pozór bezczynne i bezużyteczne? | Pan Jezus przyszedł na świat, aby dokonać wielkiego dzieła pojednania. Dlaczego więc przez 30 lat prowadził życie ukryte, nieznane, na pozór bezczynne i bezużyteczne? | ||
Linia 103: | Linia 125: | ||
Pan Jezus powiedział: | Pan Jezus powiedział: | ||
- | 3. Nazaret | + | ==== 3. Nazaret |
Nazaret, to także ECCE VENIO, to zupełne zdanie się na wolę Bożą. Czyż świat widzi coś wielkiego i godnego szacunku w pracy biednego robotnika, który w pocie czoła zarabia na kawałek chleba? Zasługi jednak tego skromnego i ukrytego życia miały zbawić świat, zaślepiony grzechem i namiętnościami. Jego śmiertelne i zaraźliwe rany musiały być uleczone przez środki im przeciwne a dług spłacony przez czyny wynagradzające. | Nazaret, to także ECCE VENIO, to zupełne zdanie się na wolę Bożą. Czyż świat widzi coś wielkiego i godnego szacunku w pracy biednego robotnika, który w pocie czoła zarabia na kawałek chleba? Zasługi jednak tego skromnego i ukrytego życia miały zbawić świat, zaślepiony grzechem i namiętnościami. Jego śmiertelne i zaraźliwe rany musiały być uleczone przez środki im przeciwne a dług spłacony przez czyny wynagradzające. | ||
Linia 121: | Linia 144: | ||
Nazaret jest więc cichym i ukrytym przybytkiem, | Nazaret jest więc cichym i ukrytym przybytkiem, | ||
- | 4. Męka Pańska | + | ==== 4. Męka Pańska |
Wszystkie tajemnice Męki Pańskiej zawierają pouczenia dotyczące naszego powołania. Przez skromny tryumfalny wjazd na osiołku z początkiem Wielkiego Tygodnia uczy nas Pan Jezus łagodności i pokory: Ecce venit ad te Rex tuus mansuetus (Mt 21,5) | Wszystkie tajemnice Męki Pańskiej zawierają pouczenia dotyczące naszego powołania. Przez skromny tryumfalny wjazd na osiołku z początkiem Wielkiego Tygodnia uczy nas Pan Jezus łagodności i pokory: Ecce venit ad te Rex tuus mansuetus (Mt 21,5) | ||
Linia 139: | Linia 163: | ||
Oby mógł je wyryć także w naszych sercach dla podtrzymania w nich uczuć dla Pana Jezusa. | Oby mógł je wyryć także w naszych sercach dla podtrzymania w nich uczuć dla Pana Jezusa. | ||
- | 5. Eucharystia | + | ==== 5. Eucharystia |
W Eucharystii daje nam Pan Jezus wzór życia wewnętrznego. W niej Jego życie upływa w ukryciu, milczeniu, miłości i ofierze. Takim również powinno być nasze życie. | W Eucharystii daje nam Pan Jezus wzór życia wewnętrznego. W niej Jego życie upływa w ukryciu, milczeniu, miłości i ofierze. Takim również powinno być nasze życie. | ||
Linia 155: | Linia 180: | ||
- | ROZDZIAŁ DRUGI | + | ===== ROZDZIAŁ DRUGI ===== |
- | Najświętsza Maryja Panna | + | |
- | 1. ECCE ANCILLA | + | **Najświętsza Maryja Panna** |
+ | ==== 1. ECCE ANCILLA | ||
Maryja w Nazarecie jest dla nas wzorem życia ukrytego, cichego i skupionego. Jest ona naprawdę ogrodem zamkniętym, | Maryja w Nazarecie jest dla nas wzorem życia ukrytego, cichego i skupionego. Jest ona naprawdę ogrodem zamkniętym, | ||
Linia 167: | Linia 194: | ||
Maryja wyraziła także zgodę, by po wniebowstąpieniu podczas długiego jeszcze życia, zgodnie z Bożymi zamiarami, być Matką młodego Kościoła wyrosłego z krwi Jej Syna i Matką wszystkich wiernych swego Boga. Ubogacona i przyozdobiona pełnią łask i darów, z każdym dniem jednak pomnażała je przez wierną współpracę, | Maryja wyraziła także zgodę, by po wniebowstąpieniu podczas długiego jeszcze życia, zgodnie z Bożymi zamiarami, być Matką młodego Kościoła wyrosłego z krwi Jej Syna i Matką wszystkich wiernych swego Boga. Ubogacona i przyozdobiona pełnią łask i darów, z każdym dniem jednak pomnażała je przez wierną współpracę, | ||
- | 2. Najświętsze Serce Maryi | + | ==== 2. Najświętsze Serce Maryi ==== |
Pierwszą świątynią i przybytkiem, | Pierwszą świątynią i przybytkiem, | ||
Linia 177: | Linia 205: | ||
Przez życie prawdziwej żertwy, swoje ofiary i cierpienia, | Przez życie prawdziwej żertwy, swoje ofiary i cierpienia, | ||
- | 3. Maryja pod krzyżem | + | ==== 3. Maryja pod krzyżem |
Słowa Maryi "Ecce ancilla" | Słowa Maryi "Ecce ancilla" | ||
Linia 186: | Linia 215: | ||
Nie wystarczy zatem dźwigać krzyż tylko zewnętrznie i z przymusu, lecz trzeba go objąć z miłością, | Nie wystarczy zatem dźwigać krzyż tylko zewnętrznie i z przymusu, lecz trzeba go objąć z miłością, | ||
- | 4. Matka Boża z La Salette | + | ==== 4. Matka Boża z La Salette |
+ | |||
Jako Wynagrodzicielka objawiła się Maryja w La Salette. Prosiła wówczas o uczynki wynagradzające. Miała symboliczny ubiór. Szata robocza i narzędzia Męki Pańskiej wskazywały na pokorną i skromną pracę podjętą w duchu wynagrodzenia, | Jako Wynagrodzicielka objawiła się Maryja w La Salette. Prosiła wówczas o uczynki wynagradzające. Miała symboliczny ubiór. Szata robocza i narzędzia Męki Pańskiej wskazywały na pokorną i skromną pracę podjętą w duchu wynagrodzenia, | ||
Linia 195: | Linia 225: | ||
- | ROZDZIAŁ TRZECI | + | ===== ROZDZIAŁ TRZECI |
- | Święty Józef | + | |
+ | **Święty Józef** | ||
+ | |||
+ | ==== 1. Święty Józef | ||
- | 1. Święty Józef opiekunem i wzorem naszego powołania | ||
Święty Józef jest dla nas szczególnym wzorem życia wewnętrznego, | Święty Józef jest dla nas szczególnym wzorem życia wewnętrznego, | ||
Linia 208: | Linia 240: | ||
W tym wszystkim naśladujemy św. Józefa przez zjednoczenie z Jezusem i Maryją, przez ustawiczną pamięć o Jezusie i żywą troskę o wszystko, co jest związane z Jego służbą a zwłaszcza Mszą świętą, sakramentami i brewiarzem. Z troską również służyć winniśmy Jezusowi w bliźnich, szczególnie zaś w kapłanach, ubogich i dzieciach, Utkwiwszy wzrok w Jezusa mamy widzieć Go zawsze i wszędzie, wypełniając dokładnie każdy obowiązek, nawet najdrobniejszy z miłości ku Niemu i w duchu wynagrodzernia. | W tym wszystkim naśladujemy św. Józefa przez zjednoczenie z Jezusem i Maryją, przez ustawiczną pamięć o Jezusie i żywą troskę o wszystko, co jest związane z Jego służbą a zwłaszcza Mszą świętą, sakramentami i brewiarzem. Z troską również służyć winniśmy Jezusowi w bliźnich, szczególnie zaś w kapłanach, ubogich i dzieciach, Utkwiwszy wzrok w Jezusa mamy widzieć Go zawsze i wszędzie, wypełniając dokładnie każdy obowiązek, nawet najdrobniejszy z miłości ku Niemu i w duchu wynagrodzernia. | ||
- | 2. Święty Józef opiekunem i wzorem żertwy | + | ==== 2. Święty Józef opiekunem i wzorem żertwy |
Św. Józef był żertwą, podobnie jak Jezus i Maryja. Był nią przede wszystkim w sercu. Jakże ciężkie doświadczenia spadały nań z racji przywileju oblubieńca Maryi i przybranego ojca Jezusa!. W najdoskonalszy jednak sposób poddał się woli i zamiarom Bożym, nawet wtedy, gdy były one niezrozumiałe i trudne do spełnienia. Był podatnym narzędziem w rę-kach Boga dla urzeczywistnienia Jego planów, a zatem doskonałym wzorem życia żertwy. | Św. Józef był żertwą, podobnie jak Jezus i Maryja. Był nią przede wszystkim w sercu. Jakże ciężkie doświadczenia spadały nań z racji przywileju oblubieńca Maryi i przybranego ojca Jezusa!. W najdoskonalszy jednak sposób poddał się woli i zamiarom Bożym, nawet wtedy, gdy były one niezrozumiałe i trudne do spełnienia. Był podatnym narzędziem w rę-kach Boga dla urzeczywistnienia Jego planów, a zatem doskonałym wzorem życia żertwy. | ||
Linia 216: | Linia 249: | ||
- | ROZDZIAŁ CZWARTY | + | ===== ROZDZIAŁ CZWARTY |
- | Święty Jan i Apostołowie | + | |
+ | **Święty Jan i Apostołowie** | ||
+ | |||
+ | ==== 1. Św. Jan naszym patronem i wzorem ==== | ||
- | 1. Św. Jan naszym patronem i wzorem | ||
Po Najświętszym Sercu Jezusa do naszych głównych patronów należą: Dziewica Maryja, św. Józef i św. Jan. Św. Jan, apostoł Najświętszego Serca; musi być dla kapłanów Bożego Serca patronem i wzorem. | Po Najświętszym Sercu Jezusa do naszych głównych patronów należą: Dziewica Maryja, św. Józef i św. Jan. Św. Jan, apostoł Najświętszego Serca; musi być dla kapłanów Bożego Serca patronem i wzorem. | ||
Linia 231: | Linia 266: | ||
Podążajmy wiernie za Chrystusem aż na Kalwarię, jeżeli tam nas zaprasza. | Podążajmy wiernie za Chrystusem aż na Kalwarię, jeżeli tam nas zaprasza. | ||
- | 2. Św. Jan i jego formacja | + | ==== 2. Św. Jan i jego formacja |
W Wieczerniku, | W Wieczerniku, | ||
Linia 238: | Linia 274: | ||
Św. Jan złożył profesję przy boku Matki, tej Najświętszej żertwy, Matki, która sama stała się najświętszą, | Św. Jan złożył profesję przy boku Matki, tej Najświętszej żertwy, Matki, która sama stała się najświętszą, | ||
Św. Jan był pierworodnym synem Kościoła i jego przedstawicielem w dniu, w którym się narodził. Razem ze św. Janem Maryja zaadoptowała wszystkie dzieci Kościoła, a Bóg Ojciec uznał je za braci i współdziedziców swego jedynego i umiłowanego Syna. | Św. Jan był pierworodnym synem Kościoła i jego przedstawicielem w dniu, w którym się narodził. Razem ze św. Janem Maryja zaadoptowała wszystkie dzieci Kościoła, a Bóg Ojciec uznał je za braci i współdziedziców swego jedynego i umiłowanego Syna. | ||
- | Wyjdźcie, córki jerozolimskie - mówi Pismo św. Spójrzcie na Króla Salomona w koronie, którą ukoronowała go jego matka (bezbożna synagoga) w dniu jego zaślubin (Pnp 3. 11). Wrogowie Pana Jezusa z drwiną mówili na Kalwarii: Patrzcie, oto zaślubiny Syna królewskiego, | + | Wyjdźcie, córki jerozolimskie - mówi Pismo św. Spójrzcie na Króla Salomona w koronie, którą ukoronowała go jego matka (bezbożna synagoga) w dniu jego zaślubin (Pnp 3. 11). Wrogowie Pana Jezusa z drwiną mówili na Kalwarii: Patrzcie, oto zaślubiny Syna królewskiego, |
Zaślubiał go w cierpieniach i mękach. Przyozdobił swoją najdroższą Krwią, ubogacił nieprzebranymi skarbami swoich zasług, by nimi uposażyć swoje dzieci dając im życie, siłę i wzrost, karmić je swoimi ranami a zwłaszcza raną otwartego Serca, chronić je w tym Boskim przybytku oraz rozgrzać przy tym gorejącym ognisku świętej, czystej i niebiańskiej miłości. Kolebką Kościoła była Golgota. | Zaślubiał go w cierpieniach i mękach. Przyozdobił swoją najdroższą Krwią, ubogacił nieprzebranymi skarbami swoich zasług, by nimi uposażyć swoje dzieci dając im życie, siłę i wzrost, karmić je swoimi ranami a zwłaszcza raną otwartego Serca, chronić je w tym Boskim przybytku oraz rozgrzać przy tym gorejącym ognisku świętej, czystej i niebiańskiej miłości. Kolebką Kościoła była Golgota. | ||
Okres od obłóczyn do profesji nie był długi. Św. Jan jednak odbył nowicjat, czas próby, w którym wiele się nauczył, postąpił w cnocie, czystości i doskonałości, | Okres od obłóczyn do profesji nie był długi. Św. Jan jednak odbył nowicjat, czas próby, w którym wiele się nauczył, postąpił w cnocie, czystości i doskonałości, | ||
Linia 250: | Linia 286: | ||
Św. Jan w Wieczerniku właśnie i na Kalwarii otrzymał dobrą formację jako pierwszy Kapłan - żertwa Najświętszego Serca. | Św. Jan w Wieczerniku właśnie i na Kalwarii otrzymał dobrą formację jako pierwszy Kapłan - żertwa Najświętszego Serca. | ||
- | 3. Św. Jan i jego profesja | + | ==== 3. Św. Jan i jego profesja |
+ | |||
Podczas profesji przyrzeka się posłuszeństwo swoim przełożonym, | Podczas profesji przyrzeka się posłuszeństwo swoim przełożonym, | ||
Reguły zostały mu przekazane słowem i przykładem przez jego Pana i Mistrza podczas trzyletniego nowicjatu. W tych trzech latach miał przed oczyma samego Pana Jezusa, żywą, najświętszą i najdoskonalszą regułę, którą musiał zgłębiać i wzorować się na niej, by stać się prawdziwym uczniem Pana Jezusa prawdziwym kapłanem-Żertwą. W dniu Pojednania, Męki i śmierci Boga-Człowieka, | Reguły zostały mu przekazane słowem i przykładem przez jego Pana i Mistrza podczas trzyletniego nowicjatu. W tych trzech latach miał przed oczyma samego Pana Jezusa, żywą, najświętszą i najdoskonalszą regułę, którą musiał zgłębiać i wzorować się na niej, by stać się prawdziwym uczniem Pana Jezusa prawdziwym kapłanem-Żertwą. W dniu Pojednania, Męki i śmierci Boga-Człowieka, | ||
Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23, 24). Te słowa Boga, okrutnie prześladowanego przez swoje stworzenia, udręczonego, | Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23, 24). Te słowa Boga, okrutnie prześladowanego przez swoje stworzenia, udręczonego, | ||
- | Dziś ze Mną będziesz w raju (Łk 23,42). Drugie słowo skierowane zostało do skruszonego łotra, wiszącego obok Pana Jezusa, który otrzymał pierwsze łaski Jego Męki i śmierci. Był to znowu przejaw miłości, miłosierdzia i dobroci, które nie wykluczają nikogo, nawet największego grzesznika, jeśli jest pokorny i skruszony, wyznaje swe winy i uznaje, że powinien zachować nadzieję aż do ostatniego tchnienia. Bóg nie chce śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i żył. A jednak jeden z Apostołów popadł w rozpacz, gdy rzezimiesżek | + | Dziś ze Mną będziesz w raju (Łk 23,42). Drugie słowo skierowane zostało do skruszonego łotra, wiszącego obok Pana Jezusa, który otrzymał pierwsze łaski Jego Męki i śmierci. Był to znowu przejaw miłości, miłosierdzia i dobroci, które nie wykluczają nikogo, nawet największego grzesznika, jeśli jest pokorny i skruszony, wyznaje swe winy i uznaje, że powinien zachować nadzieję aż do ostatniego tchnienia. Bóg nie chce śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i żył. A jednak jeden z Apostołów popadł w rozpacz, gdy rzezimieszek |
Niewiasto, oto syn twój, Oto Matka twoja (J 19, 26-27). Wyjaśniliśmy już, czym były te słowa i co zamierzały wyrazić. Czyż nie świadczą one ponadto o wspaniałomyślnej miłości poświęcającej wszystko i nic nie zatrzymującej dla siebie, nawet tego, co najdroższe. Czyż nie są dowodem miłości, która odrywa się od wszystkiego, | Niewiasto, oto syn twój, Oto Matka twoja (J 19, 26-27). Wyjaśniliśmy już, czym były te słowa i co zamierzały wyrazić. Czyż nie świadczą one ponadto o wspaniałomyślnej miłości poświęcającej wszystko i nic nie zatrzymującej dla siebie, nawet tego, co najdroższe. Czyż nie są dowodem miłości, która odrywa się od wszystkiego, | ||
Pragnę (J 19, 28). Czego pragnął Pan Jezus? Chwały swojego Niebieskiego Ojca, wynagrodzenia, | Pragnę (J 19, 28). Czego pragnął Pan Jezus? Chwały swojego Niebieskiego Ojca, wynagrodzenia, | ||
Linia 265: | Linia 302: | ||
Teraz jeszcze Eucharystia i krzyż są dwoma tymi samymi źródłami, | Teraz jeszcze Eucharystia i krzyż są dwoma tymi samymi źródłami, | ||
- | 4. Apostołowie | + | ==== 4. Apostołowie |
+ | |||
Św. Piotr jest dla nas wzorem głębokiej wiary i miłości. Wiarę swoją zamanifestował wyznając publicznie bóstwo Pana Jezusa: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego (Mt 16, 16). Właśnie wówczas przyrzekł mu Pan Jezus prymat mówiąc: Ty jesteś Piotr (czyli Skała) i na tej Skale zbuduję Kościół mój (Mt 16, 18). Od tej chwili widzimy jak zawsze pierwszy wyznaje swą wiarę z wyjątkiem wieczoru Męki Pańskiej, kiedy miał moment słabości. Miłość swoją wyraził po zmartwychwstaniu potrójnym wyznaniem: Panie, Ty wiesz, że Cię kocham (J 21, 16), a Pan Jezus Powierzył mu wtedy owczarnię swojego Kościoła mówiąc: Paś baranki moje. Paś owce moje (J 21, 15 i 17). Naśladujmy wiarę i miłość św. Piotra, które były dla niego natchnieniem do pełnej gorliwości, | Św. Piotr jest dla nas wzorem głębokiej wiary i miłości. Wiarę swoją zamanifestował wyznając publicznie bóstwo Pana Jezusa: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego (Mt 16, 16). Właśnie wówczas przyrzekł mu Pan Jezus prymat mówiąc: Ty jesteś Piotr (czyli Skała) i na tej Skale zbuduję Kościół mój (Mt 16, 18). Od tej chwili widzimy jak zawsze pierwszy wyznaje swą wiarę z wyjątkiem wieczoru Męki Pańskiej, kiedy miał moment słabości. Miłość swoją wyraził po zmartwychwstaniu potrójnym wyznaniem: Panie, Ty wiesz, że Cię kocham (J 21, 16), a Pan Jezus Powierzył mu wtedy owczarnię swojego Kościoła mówiąc: Paś baranki moje. Paś owce moje (J 21, 15 i 17). Naśladujmy wiarę i miłość św. Piotra, które były dla niego natchnieniem do pełnej gorliwości, | ||
Linia 274: | Linia 312: | ||
- | ROZDZIAŁ PIĄTY | + | ===== ROZDZIAŁ PIĄTY |
- | Św. Magdalena i święte niewiasty | + | |
+ | **Św. Magdalena i święte niewiasty** | ||
Św. Magdalena jest wzorem szczerej i prawdziwej miłości, płynącej z najdoskonalszej skruchy. | Św. Magdalena jest wzorem szczerej i prawdziwej miłości, płynącej z najdoskonalszej skruchy. | ||
Linia 287: | Linia 326: | ||
- | ROZDZIAŁ SZÓSTY | + | ===== ROZDZIAŁ SZÓSTY |
- | Św. Ignacy, św. Franciszek Ksawery, św. Jan Berchmans | + | |
+ | **Św. Ignacy, św. Franciszek Ksawery, św. Jan Berchmans** | ||
Św. Ignacy jest naszym opiekunem. Nasze dzieło pochodzi z jego dzieła. Nie powinniśmy zapominać o jego uroczystości. Pan Jezus znajduje upodobanie, aby w jego święto obdarzać nas jakąś łaską. | Św. Ignacy jest naszym opiekunem. Nasze dzieło pochodzi z jego dzieła. Nie powinniśmy zapominać o jego uroczystości. Pan Jezus znajduje upodobanie, aby w jego święto obdarzać nas jakąś łaską. | ||
Linia 302: | Linia 342: | ||
- | ROZDZIAŁ SIÓDMY | + | ===== ROZDZIAŁ SIÓDMY |
- | Święci Serca Jezusowego | + | |
+ | **Święci Serca Jezusowego** | ||
Św. Michał jest godnym podziwu chorążym Serca Jezusowego. On przygotowuje Królestwo Bożego Serca. Módlmy się o to do niego. | Św. Michał jest godnym podziwu chorążym Serca Jezusowego. On przygotowuje Królestwo Bożego Serca. Módlmy się o to do niego. | ||
Linia 314: | Linia 355: | ||
- | CZĘŚĆ TRZECIA | + | ====== |
+ | |||
+ | **ŚLUBY I ŻYCIE ZAKONNE** | ||
- | ŚLUBY I ŻYCIE ZAKONNE | + | ===== ROZDZIAŁ PIERWSZY |
- | ROZDZIAŁ PIERWSZY | + | |
- | Wiadomości ogólne | + | **Wiadomości ogólne** |
Ślub jest uczynioną Bogu dobrowolną obietnicą spełnienia czynu lepszego, którego nie wymaga zwykłe życie chrześcijańskie. | Ślub jest uczynioną Bogu dobrowolną obietnicą spełnienia czynu lepszego, którego nie wymaga zwykłe życie chrześcijańskie. | ||
Linia 332: | Linia 375: | ||
- | ROZDZIAŁ DRUGI | + | ===== ROZDZIAŁ DRUGI ===== |
- | Ślub ubóstwa | + | |
- | 1. Wzniosłość ubóstwa | + | **Ślub ubóstwa** |
+ | |||
+ | ==== 1. Wzniosłość ubóstwa | ||
Ubóstwo, oderwanie się od stworzeń i wyrzeczenie są niezbędnymi warunkami zjednoczenia z Najświętszym Sercem Jezusa oraz życia miłości i całopalnej ofiary. Aby wznieść się w górę, trzeba oderwać się od ziemi. Troska o rzeczy doczesne jest przeszkodą w modlitwie i w życiu wewnętrznym: | Ubóstwo, oderwanie się od stworzeń i wyrzeczenie są niezbędnymi warunkami zjednoczenia z Najświętszym Sercem Jezusa oraz życia miłości i całopalnej ofiary. Aby wznieść się w górę, trzeba oderwać się od ziemi. Troska o rzeczy doczesne jest przeszkodą w modlitwie i w życiu wewnętrznym: | ||
Linia 348: | Linia 392: | ||
Ubóstwo ochroną życia zakonnego. Zawsze i wszędzie oziębłość i upadki są skutkiem lekceważenia tej cnoty. | Ubóstwo ochroną życia zakonnego. Zawsze i wszędzie oziębłość i upadki są skutkiem lekceważenia tej cnoty. | ||
- | 2. Praktyka ubóstwa | + | ==== 2. Praktyka ubóstwa |
Istnieje ubóstwo rzeczywiste (franciszkanie i wszystkie zakony żebrzące) i ubóstwo zależności (benedyktyni, | Istnieje ubóstwo rzeczywiste (franciszkanie i wszystkie zakony żebrzące) i ubóstwo zależności (benedyktyni, | ||
Linia 361: | Linia 406: | ||
- Co do skłonności wewnętrznych: | - Co do skłonności wewnętrznych: | ||
- | 3. Duch i cnota ubóstwa | + | ==== 3. Duch i cnota ubóstwa |
... | ... | ||